σα να ξαναμπήκε η άνοιξη

είπε κι άνοιξε έκθαμβη τα χέρια να αγκαλιάσει τις χαρές που προοιωνίζονταν οι ανοίξεις μαζεμένες σε μία καινούργια άνοιξη.
όχι, δε σας καθιστώ κοινωνούς του νέου μυθιστορήματός μου, αστειεύομαι με αφορμή τη σημερινή άνοιξη, και να που έγινε η άνοιξη σαν τα Πατήσια, πόσες ανοίξεις έχω μετρήσει φέτος, μία που πλευριτώθηκα, τότε με τη σαγιονάρα, παλιά, μία ενδιάμεση που δεν την έζησα, γιατί κρεβατώθηκα μετά που πλευριτώθηκα, μία τις προάλλες, που ξαναέβαλα πέδιλο, σιγά που δε θα το 'βαζα και κάνε όσο κρύο θες, με κούρασες, χειμώνα, ξεφορτώσου μας. Κι η τελευταία συνεχίζει, μαζί με την αφρικανική σκόνη που θεώρησε ότι μας έλειψε και ξανάρθε - τα τζάμια μου καθαρίστηκαν πρόσφατα, ω σκόνη, μην πέσεις σε βροχή αύριο, εξαφανίσου είπα.
γενικώς φέτος είπαμε, επαναλήψεις. Κύκλοι, κυκλικά κινούμενοι ημείς, σαν Ολυμπιακών Αγώνων σήμα έχουμε γίνει απ' τον πολύ κύκλο. Γνώριμα έργα σε επανάληψη, όρια που διευρύνονται, τα μεγαλύτερα ταξίδια είναι εντός μας, θυμήσου το ξανά, και "έτσι ξαφνικά, όπως θα μπαίνει ή άνοιξη, εγώ δε θα γυρίσω να κοιτάξω".
Ταξίδι στην Πάτρα άλλη μια φορά, η δεύτερη ζωή μου, στο Ρίο στην πανεπιστημιούπολη και ενίοτε στην πόλη, δυστύχημα στον ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ δρόμο Αίγιο-Ρίο με αυτοκίνητο φυσαρμόνικα και άφθονο αίμα φρεσκότατο: ένα ταξίδι που τελείωσε απότομα, η κυρία δίπλα μου στο λεωφορείο να με ταρακουνάει εν πλήρη υστερίη, κι εγώ να απαντώ τσεχωφικά "ωραία μέρα για ν' αυτοκτονήσει κανείς". Φτιάξτε αυτόν το δρόμο, έλεος, φτιάξτε τον, τον σιχαίνομαι.
Πάτρα και άνοιξη, οι πόλεις που έχουν θάλασσα είναι αλλιώς, δεν το διαπραγματεύομαι, Πάτρα και μαγαζιά ανοικτά - στην Πάτρα τα μαγαζιά κλείνουν το μεσημέρι και τα απογεύματα Δε-Τε, τέλειο μεν, μη πρακτικό δε.
Κι αφού επέστρεψα από την Πάτρα, παραθέτω φωτό άσχετη, με τίτλο δε the good times, έτσι, για να ξορκίσω τους τελευταίους καιρούς που είναι ιδιαζόντως ταλαίπωροι.
Και τραγουδάκι, Κορκολής, Πρωτοψάλτη, η αγάπη που πάει, έλα μου ντε, προφητικά απάντησα στην προηγούμενη ανάρτηση, είναι σαν την ενέργεια, περιφέρεται, μετασχηματίζεται, πηγαινοέρχεται, αλλά είναι πάντα εδώ να μας φυλάει, γιατί έχουμε ανάγκη από φυλαχτά κι από αγάπες, δύσκολα τα πράγματα, που λέει και η Μποφίλιου στο νέο της, επιφυλάσσομαι, νεξτ τάιμ.
Διαβάζω περί αρχαίας τέχνης, γιατί διορθώνω κάτι εργασίες του είδους, και το Σάββατο πήγα στο Μουσείο της Ακρόπολης, πρώτη φορά με τους φοιτητές μου εκεί, και γελάσαμε πολύ, είπαμε πολλά, περπατήσαμε πολύ, ήπιαμε έναν καφέ στο πόδι, γιατί μετά πήγα στους αφούς Κατσιμίχα, και, άσε την επόμενη φορά.
Δεν προλαβαίνω, όποιος όμως προλαβαίνει, ας πάει μια βόλτα στους αγρούς και για μένα, α, ανθίζουν και οι κουτσουπιές, μα τι ζωή, ένα θαύμα!

Roma

όχι η πίτσα, ούτε καν η ομάδα, αλλά η πόλη: η αιώνια πόλη. Στη φωτό ο Αποξυόμενος του Λυσίππου από τη Σικυώνα, ρωμαϊκό αντίγραφο σε μάρμαρο έργου του 4ου αι. π.Χ., Museo Pio Clementino, Musei Vaticani, βλ. παρακάτω.

Εκεί που μία Αννίτα Έκμπεργκ μεγαλούργησε και αποθέωσε το είδος των γυναικών και των ανθρώπων. Η φωτό από τη Φοντάνα ντι Τρέβι, νύχτα με φωτογραφική χάλια συν "αυτόματη διόρθωση" από το πρόγραμμα επεξεργασίας φωτογραφιών και ιδού το ποιητικόν κοκκώδες αποτέλεσμα (κοίταξα τον Τριανταφυλλίδη για να βεβαιωθώ, νομίζω "κοκκιώδης" θα ακουγόταν καλύτερα, εν πάση περιπτώσει, δικά μου ζόρια αυτά, ας τα λύσω μόνη μου.

Ρώμη: εκεί που είχα πάει το σωτήριον έτος 1994 και τώρα, χρόνια μετά. Τι μ' έχει πιάσει φέτος και επισκέπτομαι ξανά τόπους; Έλα μου ντε. Προκύπτει, ας πούμε. Να επισκέπτομαι τόπους που έχω ξαναεπισκεφθεί τώρα που δε με προσκάλεσαν, άβυσσος λέμε!

Ρώμη: 2 ώρες και κάτι ψιλά από την Αθήνα το Φιουμιτσίνο, το στρώσανε λιγάκι στο πέρας των ετών, διότι μην κοιτάς που τη Ρώμη απ΄ το 1994, το αεροδρόμιο και το σιδηροδρομικό σταθμό της ουκ ολίγες φορές ετίμησα έκτοτε και εξετίμησα δεόντως τις όποιες βελτιωτικές αλλαγές προέκυψαν στο μεταξύ. Σύνδεση με την πόλη: το τρένο, εύκολο είναι να το 'βρεις, ταξί, shuttle bus με ορισμένα ξενοδοχεία και...

Πού να μείνεις: στο κέντρο, άσε τα παραέξω για κανέναν άλλον. Ρώμη ίσον κέντρο, ίσον περπατώ εις το δάσος ανεξαρτήτως λύκου, κοινώς περπατώ κι όσο αντέξω, κι όταν αποκάμω κάθομαι σε κανά καφέ, άπειρα έχει εξάλλου ή σε καμιά τρατορία, εξίσου άπειρες - τώρα λογικά αυτό άτοπο, ιτ πάει να πει "εξίσου άπειρες", αλλά και τι έγινε; Η λογική δε μας πήγε πολύ μακριά. Σίγουρα όχι ως το άπειρο.

Πού να φας και που να πιεις: όπου βρεις, παντού, Ρώμη ίσον ΚΑΙ φαΐ, απλώς όχι μόνο.
Πού να ψωνίσεις: όπου σε εξυπηρετεί. Για όλα τα βαλάντια. Φίλη φιλτάτη έβαλε στο μάτι καπελάκι Hermes 470 ευρώ, μετά άλλαξε γνώμη...

Πού να περπατήσεις: Βατικανό. Πήγαινε να δεις τα μουσεία. Σωστά το διάβασες, δεν είναι ΤΟ μουσείο του Βατικανού, είναι πολλά, είναι δαιδαλώδη, είναι σα Νταν Μπράουν κάπως και είναι ότι θα περπατήσεις όσο δε φαντάζεσαι για να φτάσεις στα μουσεία και για να τα δεις και για να αποχωρήσεις. Απέναντι όμως, ντουγρού σα να λέμε, βρίσκεται η Πιάτσα ντελ Πόπολο, περνάς μια γέφυρα και τσουπ, περνώντας στο μεταξύ την αντίστοιχη Ερμού με πολλά και ορισμένα λίαν ενδιαφέροντα καταστήματα. Εκεί πάνω στην Πιάτσα, φάε, μπορείς, και πιες κι ένα αφρώδες, σου επιτρέπω. Ιταλία: η χώρα όπου τα αφρώδη έχουν τη σωστή τιμή, δηλ. σχεδόν τζάμπα. Προς πάσα κάβα της επικράτειας: κάντε κάτι, έρχεται λιτότητα.

Να περπατήσεις και στην Πιάτσα ντ' Εσπάνια, αν την πετύχεις άνοιξη με τα λουλουδάκια της, μια όαση, και στην Πιάτσα Ναβόνα με τα συντριβάνια της, και στη Φοντάνα να πας, αν θες μη ρίξεις νόμισμα, έριξε για όλους μας η "Αναστασία" - οι παλαιότεροι θα ενθυμούνται το σίριαλ που συντάραξε τις μετεφηβικές ζωές μας, λέμε τώρα, οι νεότεροι δεν έχασαν και τίποτα, εδώ που τα λέμε.

Να περπατήσεις κατά μήκος του ποταμού, του Τίβερη εννοώ, μη μπερδευτείς, όλα τα ευρωπαϊκά ποτάμια μοιάζουν - πλην του Κηφισού φυσικά, αυτός δε μοιάζει, μπάζει, συγκεκριμένα εμπαζώθη νωρίς, για να παραφράσω Χρόνη Μίσσιο. Και να περάσεις απέναντι, να πας στο Τραστέβερε, ή Τρανσβέστερε, όπως αποφάσισα να το λέω άνευ λόγου, είναι που μου άρεσε η Στρέλλα, κατάλαβες... Καλό ήταν, συμπαθητικό, χαριτωμένο, δεν έκοψα καμία φλέβα, καθόσον γνωρίζω είναι όλες επάνω μου και σας χαιρετούν.

Και γενικώς, να περπατάς κι άμα χαθείς λιγάκι, έλα μωρέ, δεν έγινε και τίποτα, καλοί άνθρωποι είναι, όχι ιδιαίτερα αξιόπιστοι άμα σου πουν πήγαινε από δω ή από κει, αλλά αφενός η ζωή είναι περίπατος, αφετέρου είναι μικρό, το είπαμε, το ιστορικό κέντρο της Ρώμης, ξεσκούριασε λιγάκι, δε βλάπτει.

Τέλος, άσχετο με τη Ρώμη, το ξέρω, αλλά τι να κάνω, τώρα μου 'ρθε, τώρα το γράφω, καραδοκεί η λήθη και δεν έχω χειρότερο:
"ότι δεν είναι η αγάπη που χάνεται αλλά η στιγμή, και ότι ο ηττημένος καταδικάζεται να την ξαναζήσει για πάντα"
Τι 'ν' τούτο; Η χαρά της διδασκαλίας. Δημοσιεύεται κατόπιν αδείας της φοιτήτριας Άννας, από την εργασία εξαμήνου πάνω στην ταινία 2046, και την ευχαριστώ, επίκαιρο, γιατί έτσι κι αλλιώς η αγάπη δε χάνεται, αλίμονό μας, εδώ θα 'μασταν να βολτάρουμε στας Ευρώπας; Όχι, θα κλαίγαμε, αλλά δεν κλαίμε, γιατί η αγάπη είναι πανταχού παρούσα και τις ζωές μας πληρούσα, όσο για τη στιγμή, φευ, εξ ου και το νόημα της ευκαιρίας, ευ άπαξ κι από κει και πέρα, "πέρασ' ο καιρός", όπως έγραφα δύο αναρτήσεις πριν κι ο καθένας μας πορεύεται με τις επιλογές του και κυρίως τις καταδικές του πληγές. Υπάρχει βέβαια και η άλλη πλευρά που θεωρεί την ιδέα της μίας και μοναδικής ευκαιρίας κουραφέξαλα, εγώ τι να πω, η επιλογή δική σας. Η πρώτη άποψη με αντιπροσωπεύει, η δεύτερη με εξυπηρετεί: απ' την Κική και την Κοκό ποια να διαλέξω; Σύμπαν, μίλα μου. Α, ξέχασα, έχεις κι άλλες ασχολίες, σόρι κιόλας. 


Ακούω Impossible, Daniel Merriweather, ε, όχι και τίποτα ακατόρθωτο, μικρό μου αγόρι, αλλά θα μου πεις κι εμένα αν με λέγανε Merriweather ευοίωνα θα τραγούδαγα. Τι δε θα τραγούδαγα, που τραγούδησα εσχάτως; Under Pressure, Queen and David Bowie, γιατί πιέστηκα εσχάτως με τα ακαδημαϊκά μου, και γιατί το νόημα είναι "all you need is love" που μάλλον θα το 'χετε ψυλλιαστεί ότι το πρεσβεύω χωρίς φιοριτούρες και λοιπά κορδελάκια -καίτοι έχω αδυναμία στα κορδελάκια, ομολογώ. Κι αν σας θυμίσει Ice Ice Baby, Vanilla Ice, ξέρουμε εμείς που ξεπατωθήκαμε ως έφηβοι, εσείς που δεν είχατε ακόμη γεννηθεί, καλά να πάθετε να μην ξέρετε, τι δηλ. μόνο πλεονεκτήματα θα έχει η μαρμαίρουσα νιότη σας; Χα - κάγχασα...


Διάβασα το Γυρισμό, Β. Χίσλοπ, ένα "Νησί" στην Ισπανία, ίδια υπόθεση, ίδια εξέλιξη, άλλοι τόποι, άλλο ιστορικό υπόβαθρο. Αυτή τη λύσσα, βρήκα μία επιτυχή φόρμουλα και της αλλάζω τα πριτσίνια με πριτσινόκλειδο (έμαθα προσφάτως τι είναι και θα 'σκαγα αν δεν το 'γραφα, αλλά περισσότερα προσεχώς), δεν την καταλαβαίνω. Διάβασα όμως άλλη μια φορά το Σχοινοβάτη του Ζαν Ζενέ, σα να με παρηγορεί αυτός ο εξόχως ανισόρροπος άνθρωπος σε καιρούς χαλεπούς:


"Μα που βρίσκεται η πληγή σου; Αναρωτιέμαι που φωλιάζει, που κρύβεται η μυστική πληγή όπου τρέχει καθένας μας να βρει καταφύγιο όταν προσβάλλουν την περηφάνια του, όταν τον πληγώνουν"
και
"Να ξέρεις πάντα ποιον κατατροπώνεις"


Κι επειδή πολύ το βάρυνα σήμερα, και έχω καιρό να σας καθοδηγήσω ενδυματολογικώς, επόμενη ανάρτηση τι φοράω το Πάσχα που ήρθε νωρίς, ενώ εμείς του είχαμε καταστήσει σαφές ότι έπρεπε να έρθει το Μάη, ως όφειλε. 


Ε, και με τόση αγάπη που κόσμησε τη σημερινή μου ανάρτηση, δε μπορώ παρά να κλείσω με το εξής:
http://www.youtube.com/watch?v=59rrrZi9j1E, από τους Απαράδεκτους φυσικά, στο 0:36 ακριβώς.

ταξίδι προς τα μέσα

κοινώς και με αφορμή ανακοινώσεις μέτρων, φαεινές ιδέες Γερμανών αναγνωστών, και κυρίως αντιδράσεις ημών, λέω να συγκεντρωθούμε λιγάκι.
Προηγείται ένα ποτ-πουρί πρωτοσέλιδων χθεσινών. Εγώ δεν είδα τηλεόραση την Τετάρτη, χθες όμως πήγα στην Πάτρα για το πρώτο μάθημα του εαρινού. Και καθ' οδόν τα έμαθα όλα από το ραδιόφωνο. Άκουσα και τα πρωτοσέλιδα και σκέφτηκα να τα καταθέσω εδώ.
Σήμερα έμαθα και κάτι άλλο: το βίντεο της Τζούλιας. Και ψάχνοντας τα χθεσινά πρωτοσέλιδα που όλα σχεδόν αναφέρονται στο οικονομικόν, είδα και το πρωτοσέλιδο της Espresso που φυσικά αναφερόταν στο βίντεο.
Γι' αυτό λέω, αν είναι να βγει κάτι καλό απ' το ζόρι που έρχεται, έρχεται, έρχεται, αυτό θα είναι να μαζευτούμε γενικώς. Να μαζέψουμε τα οικονομικά μας, να μαζέψουμε τη δηθενιά μας, να μαζέψουμε τα "ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα" που είπαμε και σκορπίστηκαν στους πέντε ανέμους, να μαζέψουμε τα μυαλά μας που πήραν αέρα, να μαζέψουμε τις διαθέσεις μας που έγιναν αρπακτικές, να συγκεντρωθούμε στα καθ' ημάς, να "σηκωθούμε λίγο ψηλότερα", όπως θα έλεγε ο ποιητής, παρεμπιπτόντως, αναζητώ έναν ποιητή να εκφράσει καταστάσεις σήμερα και δε μπορώ να τον βρω. Και προπάντων να αναλάβει ο καθένας την ευθύνη του, την ολοδική του ευθύνη, γιατί δε μπορεί πάντα να φταίνε οι άλλοι, το κράτος, η κυβέρνηση, οι λήσταρχοι, η ΕΕ, οι Γερμανοί, οι Αμερικάνοι και οι Αβορίγινες.

Χωρίς να θέλω να πολιτικολογήσω και χωρίς να θέλω να φέρω το ζόφο στο ιστολόγιό μου, το ζόφο τον σιχαίνομαι, τη μιζέρια, να δεις, έτσι το καταθέτω το χθεσινό και προχθεσινό, ως ιστορική μαρτυρία λιγότερο και ως έργο τέχνης, σουρεαλιστικό το δίχως άλλο, περισσότερο.

Κατά τα λοιπά, εξακολουθούμε να ταξιδεύουμε. Οσονούπω.
Διαβάζω, λοιπόν, τα πρωτοσέλιδα, και μαζί τα Κείμενα για την Τέχνη του Δημοσθένη Κοκκινίδη, έτσι για να ξελαμπικάρει λιγάκι το κεφάλι μου και στέκομαι στις απόψεις του περί διδασκαλίας και δασκάλων της τέχνης στο πανεπιστήμιο.
Ακούω Στερεότυπα, Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου Μουσική: Χρυσόστομος Μουράτογλου Πρώτη εκτέλεση: Δήμητρα Γαλάνη.