Λένα Πλάτωνος

γιατί έχουμε ξαναπεί ότι η μουσική είναι μεγάλο ταξίδι για μεγάλα παιδιά. Για τη Λιλιπούπολη. Γιατί έχω συνάχι και είμαι γκρινιάρα. Γιατί έξω βρέχει και μετά δε βρέχει και μετά ξαναβρέχει και μου θυμίζει κάτι που έγραψα μια μέρα που λέει για μια μέρα που θα έχει πέσει όλη η βροχή του κόσμου, και μετά; και μετά; Μια άλλη φορά...Γιατί η Λένα Πλάτωνος υπήρξε μοναχικό κορίτσι κι η διάθεσή μου είναι κάπως έτσι απόγευμα Σαββάτου. Για το παρακάτω. Και το παρακάτω προέκυψε γιατί βλέπω πολλή ερημιά γύρω μου, γιατί είστε μόνοι;

Θα 'ρθεις

Στίχοι: Λένα Πλάτωνος
Μουσική: Λένα Πλάτωνος
Πρώτη εκτέλεση: Σαββίνα Γιαννάτου

Έριξε χιόνι
και η μυτούλα μου παγώνει
στα παράθυρα.

Πότε θα`ρθεις; θα`ρθεις; θα`ρθεις;

Σκούρο σεντόνι
κι η εκπομπούλα μου γεμίζει
παράσιτα.

Πότε θα`ρθεις; θα`ρθεις; θα`ρθεις;
Καθηλωμένη ανεξήγητα
δεν μπορώ ούτε να πάρω το αυτοκίνητο
για να σε ψάξω.

Πάω ν`αλλάξω
να ντυθώ μπαλαρίνα
να μπω σ`εκείνο το κουτί
για να χορέψω όταν θα`ρθεις
και του βάλεις μουσική.

Γιατί θα`ρθεις.
Δε μπορεί...
θα`ρθεις.


Ακούω φυσικά Λιλιπούπολη που τη θυμήθηκα εξ αφορμής ανιψιού Γρηγόρη, Το ροζ χρώμα (1980) Στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή Μουσική: Λένα Πλάτωνος Πρώτη εκτέλεση: Λένα Πλάτωνος  
Διαβάζω στίχους της Λένας Πλάτωνος.

άνοιξη ή άνοιξε πόρτα;

Επειδή Κυρίες και Κύριοι εκείνο που μας προσάπτουνε τα χελιδόνια η Άνοιξη που δε φέραμε είναι ακριβώς η αγνότητά μας, κάπως έτσι το είπε ο ποιητής (Οδ. Ελύτης) στη Μαρία Νεφέλη, κάπως έτσι μου 'ρχεται καμιά φορά. Ας κάνει κάτι και κανάς άλλος πια!

Άνοιξη, σα να μπήκε δηλαδή σήμερα, αλλά σιγά που μπήκε, πάλι θα ανοίξουν οι κρουνοί του θεούλη και θα ξαναβάλουμε γαλότσες, αδελφές μου - παρεμπιπτόντως, αδελφές μου, μην παρασύρεσθε: η γαλότσα εξυπηρετεί αυστηρά και μόνο όταν βρέχει. Όταν δε βρέχει, δε φοράμε γαλότσα, end of story. Σήμερα φόρεσα σαγιονάρα, η πρώτη σαγιονάρα του 2010 σε ελληνικό έδαφος, μεγαλεία...

Άνοιξη. Δηλαδή, εγώ τώρα δε θα αρχίζω πάλι να λέω για νεραντζιές και άνθη κομματιαστικά. Όχι, αυτά τα είπαμε πέρυσι, άρα έχουν ειπωθεί. Θα πω άλλα. Πως με μία ανεπαίσθητη αλλαγή του καιρού αλλάζουν οι διαθέσεις των ανθρώπων. Συνεπώς και της πόλης τους. Η Αθήνα απόψε έχει κάτι από άνοιξη, οι Αθηναίοι επίσης. Ανοιχτά αμάξια, ανοιχτά σπίτια, ανοιχτές καρδιές; Μπα, μην τα παραλέμε.

Σκέφτομαι πως καμιά φορά νομίζεις ότι τα έχεις όλα, αυτό το βλέμμα θριάμβου. Τη στιγμή δε, σε ανύποπτο χρόνο, που αντικαθίσταται απ' το βλέμμα της συντριβής, εκεί στην αφέλειά του φανερώνεται ο άνθρωπος. Η άνοιξη μπορεί να σε κάνει να νομίσεις ότι τα έχεις όλα. Μπορεί να μη φταίει η άνοιξη βέβαια. Ας πούμε, να είναι τέτοια η συγκυρία και να τύχει και η άνοιξη. Άνθρωπος είσαι.

Το ερώτημα εσχάτως είναι τι με αφορά. Ας το σκεφτούμε, τι μας αφορά; Κι ό,τι τελικά μας αφορά, αυτό να κρατήσουμε. Τα λοιπά περιττά.

Και αφού το έγραψα αυτό κάτι μεσολάβησε που με έκανε να θυμηθώ εκείνο το παλαιό που είχα  γράψει στην "Ελεγεία", τότε παλαιά, ότι "ο κόσμος δεν είναι μικρός, είναι απλώς κυκλικά κινούμενος γι' αυτό πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλον". Όμορφα πράγματα, έτσι να συνεχίσουμε, χωρίς να σκοντάφτουμε ο ένας πάνω στον άλλον - ξέρετε εσείς.

Καλό σας βράδυ.

Ακούω Πέρασ' ο καιρός, Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου, ερμηνεία Γιώργος Μαρίνος. Ίσως και να το ξανάκουσα από δω, ίσως και όχι, πέρασε καιρός σε τούτο το ιστολόγιο και ενδεχομένως επαναλαμβάνομαι. Δεν πειράζει, μήτηρ μαθήσεως γαρ. "μ' όλες τις φωνές, ποτέ δεν έμαθα τι σ' έκανε να κλαις", τι λες τώρα; και σκέφτομαι, "μια κούκλα στα σκαλοπάτια" ή "τρενάκι που δεν πρόκειται να φύγει"; Ας κάνει κάποιος τη διανομή για πάρτη μου, παρακαλώ.

Διαβάζω κάτι άσχετα και άκυρα καμιά φορά, έτσι για να λαχταράω τα αναγνώσματα που με αφορούν ακόμα πιο πολύ. Και τώρα μου 'ρθε και το Νύχτα σπαρμένη μάγια, ας ξαναχειμωνιάσει, δε με βλέπω καλά, είναι νωρίς ακόμη, μ' ακούς; που θα 'λεγε κι ο ποιητής (μην παρασύρεσθε, το σ' αγαπάω μ' ακούς το 'πε κι ο Σαλαμπάσης, Στίχοι: Θεόδωρος Άγγελος Μουσική: Νίκος Μπαξεβάνης), για να ξεμυαλισθώ με την απάτη ότι έρχεται το καλοκαίρι. Δεν έρχεται, έχει άλλες δουλειές, όπως κι εγώ. Καλή διασκέδαση με το άσμα, χαλάλι σας!

Τελευταίο, ορκίζομαι, εαυτέ μου φυτό, τελευταίο και επιστρέφω στ' άρματα, στ' άρματα, εμπρός στον αγώνα, όχι στο γιαπί, το πηλοφόρι, το μυστρί, παρά στο στυλό, το λάπτοπ, τον εκτυπωτή. Α, το θυμήθηκα: είδα Αμπιγιέρ, λατρεύω Στέργιογλου, σας το 'χω ξαναπεί; Λατρεύω, λέμε. Κωνσταντίνου, ναι. Βασιλιάς Ληρ όλα τα λεφτά. Τρελή φυσιογνωμία. Έχω κάτι ενστάσεις τύπου σκηνοθετικού, αλλά μέχρι να με καλέσουν να αναλάβω το Εθνικό, λέω να τις κρατήσω για τον εαυτό μου.

Ο ομφαλός της γης...

...και άλλες περιπέτειες ταξιδιωτικού πάντα τύπου, άλλως πως Δελφοί, κυρίες και κύριοι. Σωτήριον έτος 2010, περί τα εννέα χρόνια αργότερα, Θεέ μου, πώς πέρασαν τόσα χρόνια, σε ένα εκδρομικό πούλμαν, τότε με την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών φοιτήτρια, τώρα με το ΑΠΚυ καθηγήτρια και δικούς μου φοιτητές. Η ανάρτηση αυτή αφιερώνεται στα παιδιά της ΑΣΚΣΑ, που εκδράμαμε δεξά κι αριστερά την περίοδο 2001-2002.

Το δελφικό τοπίο είναι λατρεμένο και δεν περιμένει εμένα να το λατρέψω. Αλλά εγώ το λατρεύω έτσι κι αλλιώς. Και καθ' οδόν, η ακρόπολη του Ορχομενού, μη με κοιτάς εμένα απειλητικά χρυσή μου βουνοκορφή σε ανέβηκα κάποτε και περπατούσα στα ριζά όλο χαρά και χάρη, take that!

Και άλλα τινά, όπως η σκέψη ότι κάπου μέσα μου κατοικεί μία ανεπίδοτη συγγνώμη, θα μου πεις από την άλλη δικιά μου είναι, άμα γουστάρω την επιδίδω κιόλας...Εν πάση περιπτώσει, στους Δελφούς επέστρεψα μετά από χρόνια με αφορμή ένα συνέδριο, στο δελφικό τοπίο μίλησα για την ιδέα του τοπίου με αφορμή το μύθο της Αρκαδίας, τρέχα γύρευε.

Οι Δελφοί είναι το ιερό βεβαίως του Απόλλωνος και από την κάτω πλευρά του δρόμου της Αθηνάς, ναι αυτό το μισό στρογγυλό κτηριάκι που αντικρύζετε και έχετε αντικρύσει πολλάκις σε γραμματόσημα και αφίσες του ΕΟΤ, αυτό. Ήταν μαντείο περίλαμπρο, πήγαινε κόσμος και ντουνιάς μια φορά κι έναν καιρό, μας τα μαρτυρά ο Ηρόδοτος ο καλός μου, αργότερα το ήλεγξαν και οι Αιτωλοί τα χρυσά μου, στήσανε και τρόπαιο άμα τη αναχαιτίσει των Γαλατών, αμέ, τώρα είναι κλειστός ο αρχαιολογικός χώρος από το πολυγωνικό τείχος του ναού και πάνω ένεκα σεισμικών δονήσεων και τρελών κατολισθήσεων.

Είναι και η Κασταλλία μες στην τούρλα του Σαββάτου δεν πρόκαμα να τη δω αυτή τη φορά και για δυνατούς λύτες είναι και το Κορύκειον Άντρον, σπηλιά διόλου κακή καταβουνού, αν είστε της ανάβασης, να πάτε, κατά προτίμηση όχι καταχείμωνο.

Οι Δελφοί αυτή τη φορά ήταν αμυγδαλιές, ομίχλη απ' αυτή που κόβεται σαν καμαμπέρ, Αράχωβα, περαστική μόνο, δε μπόρεσα καλή μου Αράχωβα να σε τιμήσω, σόρι κιόλας. Οι Δελφοί ως χωριό είναι κατά πολύ συμπαθέστερο της Αραχώβης, ας μου επιτραπεί bitte, και προσκολλημένο στην υπέροχη, ανυπέρβλητη δεκαετία του 1970, σε σημείο να περιμένω εναγωνίως το Βόγλη να ροβολάει τις πλαγιές για να μου προσφέρει μύγδαλα, αναφωνώντας στάσου. Δε φάνηκε, μην και τον είδατε πουθενά;

Που να φάτε: όπου βρείτε, δεν έχει το τρελό φαί, εκτός από ένα σούπερ τουριστίκ με φολκλόρ μουσική, λατρέψαμε το φολκλόρ και θυσιάσαμε ώρες ολόκληρες στο βωμό του τον σκεπασμένο με κιλίμια χειροποίητα. Αυτό τώρα που δεν ενθυμούμαι η τάλαινα πως το λένε είναι από την άλλη άκρη του χωριού, δηλ. πρόσεξέ με, το 'χω: περνάς τον αρχαιολογικό χώρο, φτάνεις στο χωριό, περνάς όλο το χωριό, φτάνεις στο Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο, περνάς το ΕΠΚ, φτάνεις στον επαρχιακό δρόμο, προσεύχεσαι μη σε κόψει κανά διερχόμενο πούλμαν και φτάνεις στο εν λόγω εστιατόριο που είναι τεραστίων, δεν το χάνεις δηλ. και κάθεσαι και τρως υπέροχα και ρίχνεις και κανά χορό. Εγώ ζήτησα παραγγελιά απ' το συνάδελφο Αντώνη το "ούλα χαλάλι σου", άβυσσος η ψυχή του πιωμένου ανθρώπου, τι να λέμε τώρα...

Που να μείνετε: αν δε σας φιλοξενήσουν στο ΕΠΚ, όπως εμάς, που παρεμπιπτόντως εκείνο το μεσημέρι του Σαββάτου που έδωσε ο εγκέλαδος πιστοποίησα ότι είναι και αντισεισμικό, μείνετε στο Βούζα, άκομψο όνομα, στοιχειωδέστατες υποδομές, η καλύτερη θέα έβερ στους Δελφούς.

Αυτά και εις άλλα με υγεία.

Ακούω Του Αιγαίου τα μπλουζ, για το έλα Απόλλωνα έλα, στίχοι-μουσική-ερμηνεία Κ. Μπίγαλης.
Δε διαβάζω η έρμη, διορθώνω -εξετάσεις και παρεμπιπτόντως γράφω καμιά ανάρτηση, για να μην ξεχνιόμαστε...