ΠΑΓΩΝΩ, ΠΑΓΩΝΕΙΣ, ΠΑΓΩΝΕΙ

"κι εγώ θα νιώθω πως παγώνω", λέει η Βούλα Σαββίδη σ' ένα λατρεμένο άσμα, βλ. παρακάτω, κι εγώ παγώνω, δεν το νιώθω απλώς.

Οι τελευταίες μετακινήσεις έφεραν σεισμούς, μετασεισμικές δονήσεις και πολύ κρύο: 6 ώρες στην Πάτρα και 4 στην Πανεπιστημιούπολη εδώ, κρυώσαμε επιτέλους, φτιάξτε τα κλιματιστικά. Προβλέπεται, δε, πολύ περισσότερο κρύο οσονούπω στους Δελφούς και μετά, μετά...

Και μιας και μιλώ για πλευρίτωμα, Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα, Θέατρο Μαύρη Σφαίρα, Ζωοδόχου Πηγής 48, Εξάρχεια. Εξαίρετο σε υπόγειο παγωμένο. Και στη μετάφραση του Γκάτσου, υπόψιν: "Η καρδιά μου κοντεύει να εκραγεί σα ρόδι πίκρας"...

Και επίσης, Συμπόσιον ή Περί Έρωτος στο θέατρο Θησείον, ναι, του Μαρμαρινού που ξεπάρκαρε τη μηχανή του ό,τι έφτανα. Κρύο είχε κι εκεί, όπως παντού. Το έργον δεν...σόρι κιόλας. Κατανόησα τη χαρά των παιδιών που έπαιζαν και την αγωνία του δασκάλου (Δ. Λιγνάδη) για το ορθόν ή μη της μεθόδου του, πλην αυτές οι διεργασίες γίνονται μυστικά και υπόγεια και αν οδηγήσουν σε κάτι έχει καλώς, αλλιώς... Τεχνικώς άψογος ο Λιγνάδης, ευχή να επιστρέψει σ' αυτό που ξέρει να κάνει όσο λίγοι: στο θέατρο.

Και τέλος σινεμά: Στρέλλα, τώρα μου 'ρθε. Γέλασα, δεν το περίμενα. Εντυπωσιακές ισορροπίες για ελληνική ταινία, έδωσε, γλίτωσε το μελό στο παρατρίχα και πέρασα καλά.

Μιας και μιλάμε για τέλος, σήμερα τελείωσε το καθιερωμένο πια ετήσιο παζάρι του Συνδέσμου Εκδοτών στην Κλαυθμώνος, σήμερα εδέησα, ε, τα καλά είχαν φύγει, εύρηκα ωστόσο κάτι διαμαντάκια, τύπου Πικρολέμονα, ένα ωραιότατο λεύκωμα για τους Γάλλους περιηγητές εν Ελλάδι και κάτι ψιλά.

Και είδα και άστεγους στην Κοραή, απέξω απ' τις τράπεζες ακριβώς, οποία ειρωνεία, πρώτη φορά είδα άστεγους σε τόσο εμφανές σημείο. Είδα και τους κίονες της πρόσοψης της Ακαδημίας να γράφουν RESIST με μαύρο σπρέι, κίων και  γράμμα, και κάπως πρώτη φορά δεν εξοργίστηκα με το γκράφιτι στην τριλογία των αδελφών Χάνσεν, σαν αρμόττον το βρήκα: αντισταθείτε αισθητικά, γιατί χανόμαστε, ας πούμε. Είδα και τη νέα συλλογή της Prada λίγο πιο πέρα, στη Βουκουρεστίου: διότι αυτό είναι το ταξίδι στην πόλη, τα πάντα όλα.

Ακούω, λοιπόν, Το Μάη λένε πως θα βρέξει, ερμηνεία Βούλα Σαββίδη, Μουσική/Στίχοι: Γιώργος Αρσενίδης /Ηλίας Κατσούλης. Το ωραίο του πράγματος είναι ότι το ψάχνω μέρες στο youtube.com κι ανέβηκε μόλις χθες. Διαβάζω τις Μυθολογίες του Roland Barthes και το Εν Λευκώ του Οδυσσέα Ελύτη - εκεί που μιλάει για την τέχνη των αρχαίων, απόλαυση. Και παίρνω τα πάνω μου.

Die Dreigroschenoper

ήτοι η Όπερα της Πεντάρας και δη από το Berliner Ensemble, στο Παλλάς, για λίγο. Λατρεμένο.
Ακούστε:
http://www.youtube.com/watch?v=QGdwQf2a0W0&feature=related
και
http://www.youtube.com/watch?v=XpkCazstUhM
και
http://www.youtube.com/watch?v=7AuMcY-ArlA
και τέλος
http://www.youtube.com/watch?v=_QXJ3OXWaOY
η επιλογή δική σας. Καλή διασκέδαση!

Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΦΑΡΑΩ (ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΛΗΓΩΝ ΤΟΥς)

Δεν ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα στην Αίγυπτο - όχι. Άνοιξη έτους Κυρίου 2006 πήγα πρώτη φορά ως αποτέλεσμα παρόρμησης και πολύ καλό μου ΄κανε - εξ ου και αποφάσισα να ξαναπάω. Έπεφτε μακριά η Αγία Πετρούπολη, ούτε καν πρώτη επιλογή δηλαδή η χώρα των Φαραώ.

Κάιρο, μου άρεσε και τις δύο φορές. Πόλη των καμιά  εικοσαριά εκατομμυρίων κατοίκων, μεγα-πόλη, αναλογιστείτε το λιγάκι, επίσημες απογραφές δεν...αυξάνονται ιλιγγιωδώς άνθρωποι, αυτοκίνητα και πρόβατα μαζί σ' αυτή την αχανή, παμβρώμικη, θορυβώδη και απίστευτα γοητευτική τερατούπολη στην όχθη του Νείλου. Πιο ωραία ήταν όταν έφτασα μαύρη ειν' η νύχτα στα βουνά και φαίνονταν μόνο τα κόκκινα φώτα στους αυτοκινητόδρομους κι ο Νείλος απροσδιορίστου. Τη μέρα είναι απλά βρώμικος. Στο Κάιρο να μείνετε στο Μάριοτ στο Ζαμάλεκ, διότι είναι παλιό παλάτι και κοινώς τα σπάει, και έχει και κάτι κήπους που κάποτε ήταν μία πολλά υποσχόμενη άνοιξη προπαραμονές Πάσχα, κοινώς ξέχνα το, ο καιρός περνά. Να ζητήσετε δωμάτιο ψηλά σε έναν από τους δύο πύργους με θέα το ποτάμι. Και τις φελούκες εντός του. Και τα πέριξ ξενοδοχεία. Και κυρίως την τεράστια ομίχλη που καλύπτει τα πάντα και το αεροδρόμιο και παραλίγο να μείνω για πάντα εκεί που Κύριος οίδε πόσο θέλησα αυτή τη φορά να γυρίσω.

Αλεξάνδρεια, αποχαιρέτα για τα καλά όμως...Καμία σχέση με τη φαντασιακή εικόνα μίας πόλης που μας στοιχειώνει ως γένος Ελλήνων.

Πήγαμε στο σπίτι του Καβάφη, που έχει και δωμάτιο Στρατή Τσίρκα. Είδαμε το αέτωμα με το όνομα της πόλης στα ελληνικά στα διόδια που ορίζουν την είσοδο στην πόλη, είδαμε το λιμάνι, πήγαμε σε ένα εξαιρετικό εστιατόριο, το Fish Market, και μας φάνηκε ότι ήταν κάτι σε Πρωτομαγιά. Πήγαμε και στη βιβλιοθήκη. Οι Αλεξανδρινοί ποιητές δε μένουν πια εδώ.

Πήγαμε και στο Λούξορ. Ναός επιβλητικός φωτισμένος τη νύχτα, νυχτερινή ξενάγηση, ωραία πράγματα. Βόλτα δίωρη στην πόλη με ένα όμορφο (λέμε τώρα...) αμάξι με ένα άλογο, όπου είδαν πολλά τα μάτια μας και, εκτός των άλλων, δύο πρόβατα σε ένα ντουλάπι και μία απίστευτη απλώς αγορά για τους ντόπιους.

Ασουάν: εκεί στο νότο, δίπλα στο φράγμα, απέναντι από τα μυριάδες γρανιτένια νησάκια, Φίλαι, ο ναός που μεταφέρθηκε ως ήτο σε άλλο νησάκι, γιατί το δικό του καταποντίστηκε ελέω φράγματος, α λα Αμπου Σίμπελ, όχι δεν πήγαμε, κακός προγραμματισμός, ας πούμε. Και χωριό των Νουβίων, ήτοι νεολιθικού τύπου αρχιτεκτονική και τεχνολογία (αυτά τα πήλινα είναι ψυγεία και όντως είναι παγωμένα!), πλην ζωή υπερθέαμα, βορά στα αδηφάγα μάτια των τουριστών, όπως εμείς, η έννοια της ιδιωτικότητας δεν τους απασχολεί. Αγκάλιασα έναν κροκόδειλο και φωτογράφισα το εξής δισκάδικο:

Η άποψή μου για την Αίγυπτο είναι αμιγώς προσωπική, πλην όχι άνευ τεκμηρίωσης. Θα εκφραστώ κομψά σεβόμενη το δημόσιον του παρόντος βήματος. Από κει και πέρα, περί οριενταλισμού αιτιάσεις δε με αφορούν, γιατί ο Σαΐντ στο κάτω-κάτω έκανε καριέρα με τον Οριενταλισμό - εγώ πάλι βιοπορίζομαι άλλως πως, άρα ό,τι θέλω γράφω. Και συνεχίζω.
Η Αίγυπτος είναι η χώρα του bakshish. Μπαξίσι; Α γεια σου. Κι αυτό εμένα με εκνευρίζει. Σόρι κιόλας. Αρπακτικά βλέμματα και αρπακτικά χέρια. Και δεν είναι ότι δεν έχω εκτεθεί σε περιβάλλοντα χωρών, πως να το πω κομψά, μη δυτικών, ας πούμε, ή πτωχών, ή ελαφρώς πίσω. Όχι, τουναντίον. Όπου ανατολή και χαρά, η Βασίλω πρώτη: Εγγύς, Μέση, κάτι Αμερικές απ' τις από κάτω ξεγυρισμένες, μια χαρά. Αλλά τέτοιο χάλι, ε ποτέ.
Και η πελώρια αντίφαση: ένας φαραωνικός πολιτισμός εξωπραγματικός, από την εξόρυξη, την αρχιτεκτονική, την κοσμοθεωρία, τη θρησκεία, τις ταφικές πρακτικές, τη μνημειώδη κλίμακα της τέχνης, μέχρι και τις τεχνικές βαλσαμώματος θνητών, κι από την άλλη "σκόνη, μια χώρα μες στη σκόνη" και στα μαύρα σκοτάδια. Θλίψη.
Και η άλλη πλευρά: οι Κολοσσοί του Μέμνονος, μετά τον Ηρόδοτο εμείς, η νήσος Ελεφαντίνη, μετά τον Ηρόδοτο, εμείς, οι ναοί, η Κοιλάδα των Βασιλέων, οι πυραμίδες βεβαίως-βεβαίως, ακόμη και το γελοίο τατουάζ χέννα στο χωριό των Νουβίων, υπερθέαμα, και τι να λέει...Παρένθεση: αν ποτέ κάνετε τατουάζ χέννα και το σκυλομετανιώσετε, baby oil, μουλιάζει, πανάκι με οινόπνευμα, τρίβε, τρίβε, ε, κάποτε θα βγει.

Να ανεβείτε σε καμήλα, έχει πλάκα. Ανέβηκα δις, στο Μωυσή, αλλέως πως "το καμήλι με το άσπρο κεφάλι" και όσοι αγαπήσατε την Αιολική Γη θα το πιάσετε το υπονοούμενο, μια άσπρη καμήλα με τατουάζ αστέρι στο μάγουλο, και ναι, ήτο η ίδια της προηγούμενης φοράς, μέσα σε μία τριετία και κάτι ο Μωυσής κι εγώ επιζήσαμε και ξανασυναντηθήκαμε, άρα, δεν ξανασυναντιούνται μόνο οι άνθρωποι μεταξύ τους, αλλά και οι άνθρωποι με τις καμήλες. Τη δεύτερη τη λέγανε Σακίρα, ουδέν σχόλιον...
Την κρουαζιέρα στο Νείλο δεν τη συνιστώ, όχι για το Νείλο, που είναι ανυπέρβλητος, αλλά για το ποταμόπλοιο που είναι επιεικώς απαράδεκτο, λίαν τουριστικό και λίαν κουραστικό. Να βρείτε φίλους και να νοικιάσετε μία φελούκα και να πλεύσετε αρμενίζοντας ανέμελα στο αιγυπτιακό ειδύλλιο.
Και μία συμβουλή: κάντε ό,τι θέλετε, αλλά, προς Θεού: μην πάρετε το τρένο, θα το μετανιώσετε.
Τι να πάρετε: πρώτον, το αεροπλάνο, δεύτερον το Μπλε Οδηγό, μετάφραση που προκαλεί θυμηδία, περιεχόμενο που έχει να ενημερωθεί απ' τον καιρό της Χατσεπσούτ (αυτή την εποχή η αγαπημένη μας Αιγυπτία βασίλισσα, διαβάστε την ιστορία της, έχει να δώσει), και γενικώς, μικρός τω μεγέθει, φτηνός και κυρίως, καλτ, σαν ταινία με το Στάθη Ψάλτη, ας πούμε, μην το χάσετε. Αν σας βρεθεί, ωστόσο, ο εξηντλημένος Blue Guide Egypt, που εξαντλήθηκα για να τον βρω και δεν τον ηύρα, σφυρίξτέ το μου, συλλέγω τους.
Σε μία ανάρτηση δε μπορεί να μεταφερθεί η εμπειρία μιας χώρας, ένα ποτ πουρί απλώς, έτσι για μια ιδέα, ας πούμε.
Διαβάζω το Τρίτο Στεφάνι, που το είχα ξεχάσει σχεδόν.
Ακούω το Μάριο (Φραγκούλη) στα τραγούδια του Μάνου (Χατζιδάκι).
Καλή Χρονιά