και χωρίς πολλά-πολλά,
με αφορμή το αποψινό Παλλάς, Έλλη Πασπαλά, Σταύρος Ξαρχάκος, Νίκος Γκάτσος και πανταχού παρών ο λατρεμένος Μάνος (Χατζιδάκις), όχι αναγκαστικά με σειρά προτεραιότητας, τα παρακάτω:
Γεια σου χαρά σου Βενετιά, Νίκος Γκάτσος, Σταύρος Ξαρχάκος. Το κλιπάκι είναι κατά τι δυσοίωνο, αλλά ας εστιάσουμε στο ευοίωνον του τραγουδιού,
και
Έλα σε μένα, έλα σε μένα, Νίκος Γκάτσος, Μάνος Χατζιδάκις
και, ναι, για όσους απορούν, ο Ξαρχάκος εξακολουθεί να χτυπιέται επί σκηνής όταν διευθύνει ορχήστρα.
Δε διαβάζω κάτι, κλείνω και την κάνω με ελαφρά, έχω αγώνα αύριο
Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009
Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Κρήτης.
Μεγάλος έρωτας. Πολλά χρόνια, από τότε που υπήρχε ο Λούκουλλος, που δεν υπάρχει πια...
Ηράκλειο, λοιπόν, αεροδρόμιο Νίκος Καζαντζάκης, ή και λιμάνι, αν θέλετε. Αμφότερα δίπλα στη θάλασσα γαρ...
Και Λατώ. Δε συνηθίζω να προτείνω ξενοδοχεία παρεκτός κι αν α. βρίσκονται στα μαύρα ξένα, β. με βρίσκουν απολύτως σύμφωνη. Το Λατώ ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Από το 2007 έχω το δωμάτιό μου, και το θυμούνται, το πρωινό μου έρχεται όταν το θέλω, όπως το θέλω, και το κυριότερο απέναντι ο Κούλες, το λιμάνι και το Αιγαίο. Και ολίγον φεγγαράκι την τελευταία φορά.
Χειμώνας στο Ηράκλειο, λόγω δουλειάς, ΕΑΠ στις Αρχάνες, και δε μοιάζει με τα καλοκαίρια. Τα τελευταία τσάρτερ αναχώρησαν τον Οκτώβριο και το Δεκέμβρη που θα ξαναπάω θα είμαστε εμείς κι εμείς. Ηράκλειο ίσον βόλτες, κοινώς περίπατοι κι από την πρώτη φορά που πήγα, αρχές της δεκαετίας έως σήμερα έχει αλλάξει πολύ.
Πρώτα απ' όλα, έχει αποκτήσει προμενάντ, περπατάς δίπλα στη θάλασσα για χιλιόμετρα ολόκληρα στη γνωστή προκάτ διαμόρφωση, πλάκες-φοίνικες-παγκάκια και μία παιδική χαρά για ξεκάρφωμα. Έπειτα μπαίνεις στον Κούλε, το κάστρο, μη μπερδεύεσαι, κοίτα ψηλά για το σήμα της Γαληνοτάτης και προχωράς σε μία από τις ωραιότερες διαδρομές έβερ, λέω εγώ τώρα, κι άμα είναι πολύ χειμώνας και τα κύματα ξεπερνούν τους κυματοθραύστες, γίνεσαι και μούσκεμα. Να σημειώσω να βάλω γαλότσες την επόμενη φορά, λοιπόν. Εκεί στη μικρή μαρίνα, έχει ένα-δυο καφέ, ωραιότατα, για να ρεμβάσεις, να στενάξεις, να μιλήσεις άμα έχεις παρέα, να σιωπήσεις, άμα δεν έχεις.
Άλλο περπάτημα: από την κρήνη Μοροζίνι, στο πεζοδρομημένο τμήμα, Καλοκαιρινού ως κάτω στη θάλασσα, στους γύρω δρόμους, στο Αρχαιολογικό Μουσείο (επεκτείνεται, εκτίθενται τα λιγοστά γνωστά, πρίγκιπας, δίσκος, σαρκοφάγος και ολίγα ρυτά), στον Άγιο Τίτο, στον Άγιο Μηνά, στη Δημοτική Πινακοθήκη, έχω πετύχει εκθέσεις κατά καιρούς, στα ολίγα παλαιά κτίσματα που θα βρεις εκεί γύρω.
Τι άλλο να κάνεις: να φας μπουγάτσα στον Κιρκόρ, την τελευταία φορά δε μου άρεσε τόσο, θα του δώσω άλλη μια ευκαιρία, για την ανάμνηση της μπουγάτσας μετά το πρωινό τρέξιμο, παλιά, όταν το πρωί μιλούσαμε αγγλικά και τρέχαμε κιόλας.
Να φας θρακόψωμο στη Θράκα, σουβλάκι με ψωμί και γιαούρτι, αντί πίτα και τζατζίκι. Εγώ το λατρεύω, εις εκ των αδελφών μου το σιχαίνεται, δε θα σας πω ποιος, δοκιμάστε το.
Να πιεις ρακή, ενώ λοιπόν δεν την έχω τη ρακή, στην Κρήτη κάπως μου 'ρχεται και δώστου.
Να πας και στις Αρχάνες, σημαντικότατος τόπος επί μινωικής εποχής, ωραίο χωριό τώρα, το μάθημα γίνεται στο παλαιό Δημοτικό Σχολείο κι αυτό μου αρέσει, καίτοι πρακτικά δυσκολευόμαστε, κρύο, πολύ κρύο το χειμώνα. Ευγενέστατοι στην καφετέρια απέναντι από το παλαιό δημοτικό. Ένα εικοσάλεπτο δρόμος, μπορείς.
Και στη διαδρομή Ηράκλειο-Αρχάνες, να δεις τα βουνά και τις καλλιέργειες και να θυμηθείς ότι η πατρίδα του Διός είναι τόπος ευλογημένος. Κι εγώ δεν είμαι από κει, άρα τα περί τοπικισμού άτοπα.
Θα συνεχίσω με ημερολόγια δρόμου, σε έναν κύκλο σχεδόν πλήρη από τότε που ξεκίνησα το ιστολόγιό μου.
Ακούω Τρύπες, Η δικιά σου κοντινή Αμερική, για την εισαγωγή και για την Αμερική.
Και The Quest, Bryn Christopher
Διαβάζω περί κυκλαδικών ειδωλίων, η εισήγηση το απαιτεί.
Οι φωτό από την Άνοιξη του 2008.
Περισσότερα σύντομα...
Μεγάλος έρωτας. Πολλά χρόνια, από τότε που υπήρχε ο Λούκουλλος, που δεν υπάρχει πια...
Ηράκλειο, λοιπόν, αεροδρόμιο Νίκος Καζαντζάκης, ή και λιμάνι, αν θέλετε. Αμφότερα δίπλα στη θάλασσα γαρ...
Και Λατώ. Δε συνηθίζω να προτείνω ξενοδοχεία παρεκτός κι αν α. βρίσκονται στα μαύρα ξένα, β. με βρίσκουν απολύτως σύμφωνη. Το Λατώ ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Από το 2007 έχω το δωμάτιό μου, και το θυμούνται, το πρωινό μου έρχεται όταν το θέλω, όπως το θέλω, και το κυριότερο απέναντι ο Κούλες, το λιμάνι και το Αιγαίο. Και ολίγον φεγγαράκι την τελευταία φορά.
Χειμώνας στο Ηράκλειο, λόγω δουλειάς, ΕΑΠ στις Αρχάνες, και δε μοιάζει με τα καλοκαίρια. Τα τελευταία τσάρτερ αναχώρησαν τον Οκτώβριο και το Δεκέμβρη που θα ξαναπάω θα είμαστε εμείς κι εμείς. Ηράκλειο ίσον βόλτες, κοινώς περίπατοι κι από την πρώτη φορά που πήγα, αρχές της δεκαετίας έως σήμερα έχει αλλάξει πολύ.
Πρώτα απ' όλα, έχει αποκτήσει προμενάντ, περπατάς δίπλα στη θάλασσα για χιλιόμετρα ολόκληρα στη γνωστή προκάτ διαμόρφωση, πλάκες-φοίνικες-παγκάκια και μία παιδική χαρά για ξεκάρφωμα. Έπειτα μπαίνεις στον Κούλε, το κάστρο, μη μπερδεύεσαι, κοίτα ψηλά για το σήμα της Γαληνοτάτης και προχωράς σε μία από τις ωραιότερες διαδρομές έβερ, λέω εγώ τώρα, κι άμα είναι πολύ χειμώνας και τα κύματα ξεπερνούν τους κυματοθραύστες, γίνεσαι και μούσκεμα. Να σημειώσω να βάλω γαλότσες την επόμενη φορά, λοιπόν. Εκεί στη μικρή μαρίνα, έχει ένα-δυο καφέ, ωραιότατα, για να ρεμβάσεις, να στενάξεις, να μιλήσεις άμα έχεις παρέα, να σιωπήσεις, άμα δεν έχεις.
Άλλο περπάτημα: από την κρήνη Μοροζίνι, στο πεζοδρομημένο τμήμα, Καλοκαιρινού ως κάτω στη θάλασσα, στους γύρω δρόμους, στο Αρχαιολογικό Μουσείο (επεκτείνεται, εκτίθενται τα λιγοστά γνωστά, πρίγκιπας, δίσκος, σαρκοφάγος και ολίγα ρυτά), στον Άγιο Τίτο, στον Άγιο Μηνά, στη Δημοτική Πινακοθήκη, έχω πετύχει εκθέσεις κατά καιρούς, στα ολίγα παλαιά κτίσματα που θα βρεις εκεί γύρω.
Τι άλλο να κάνεις: να φας μπουγάτσα στον Κιρκόρ, την τελευταία φορά δε μου άρεσε τόσο, θα του δώσω άλλη μια ευκαιρία, για την ανάμνηση της μπουγάτσας μετά το πρωινό τρέξιμο, παλιά, όταν το πρωί μιλούσαμε αγγλικά και τρέχαμε κιόλας.
Να φας θρακόψωμο στη Θράκα, σουβλάκι με ψωμί και γιαούρτι, αντί πίτα και τζατζίκι. Εγώ το λατρεύω, εις εκ των αδελφών μου το σιχαίνεται, δε θα σας πω ποιος, δοκιμάστε το.
Να πιεις ρακή, ενώ λοιπόν δεν την έχω τη ρακή, στην Κρήτη κάπως μου 'ρχεται και δώστου.
Να πας και στις Αρχάνες, σημαντικότατος τόπος επί μινωικής εποχής, ωραίο χωριό τώρα, το μάθημα γίνεται στο παλαιό Δημοτικό Σχολείο κι αυτό μου αρέσει, καίτοι πρακτικά δυσκολευόμαστε, κρύο, πολύ κρύο το χειμώνα. Ευγενέστατοι στην καφετέρια απέναντι από το παλαιό δημοτικό. Ένα εικοσάλεπτο δρόμος, μπορείς.
Και στη διαδρομή Ηράκλειο-Αρχάνες, να δεις τα βουνά και τις καλλιέργειες και να θυμηθείς ότι η πατρίδα του Διός είναι τόπος ευλογημένος. Κι εγώ δεν είμαι από κει, άρα τα περί τοπικισμού άτοπα.
Θα συνεχίσω με ημερολόγια δρόμου, σε έναν κύκλο σχεδόν πλήρη από τότε που ξεκίνησα το ιστολόγιό μου.
Ακούω Τρύπες, Η δικιά σου κοντινή Αμερική, για την εισαγωγή και για την Αμερική.
Και The Quest, Bryn Christopher
Διαβάζω περί κυκλαδικών ειδωλίων, η εισήγηση το απαιτεί.
Οι φωτό από την Άνοιξη του 2008.
Περισσότερα σύντομα...
Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009
κι αν βρέχει, τι τρέχει;
ο τίτλος δανεισμένος από παλαιό της Άννας Βίσση. Η δε συνέχεια; "το πολύ-πολύ να βραχώ". Ήρθε το φθινόπωρο σήμερα κανονικά, φθινόπωρο απ' αυτά που βρέχει καθ΄ έξιν και μετά μυρίζει βροχή κι ο ήλιος δε βγαίνει ποτέ και βγαίνεις εσύ χωρίς γυαλιά ηλίου και λές "μπα, χωρίς τα γυαλιά ηλίου μου, πώς;"
και τα δέντρα πρώτη φορά τα πρόσεξα που ακόμη και εδώ, σ' αυτή την πόλη που πασχίζουμε να την παρουσιάσουμε σε εαυτούς και αλλήλους απάνθρωπη και κυρίως εκτός εποχών, τα δέντρα αλλάζουν χρώμα, και γίνονται κόκκινα και κίτρινα και όλα τα ενδιάμεσα και ήταν η πρώτη μέρα που βγήκα με τις UGGs μου στους δρόμους και με ομπρέλα ανοιχτή - όχι τη λεοπάρ, τη μπλε, μπλε σκέτη, το χρώμα μου τελευταία είναι το μπλε, όπως το δαχτυλίδι της γιαγιάς που το φοράω μονίμως, καίτοι γενικώς δεν το 'χω το θέμα δαχτυλίδι.
και πήγα στη Σόλωνος, στο High Fidelity, στο τέρμα της Σόλωνος, 136 συγκεκριμένα, και θα ξαναπάω, γιατί μου άρεσε η μουσική, γιατί μου άρεσαν τα μαρτίνι, γιατί μου άρεσαν οι άνθρωποι -Ευδοξία, ευχαριστώ.
και περπάτησα στη βροχή και τελικά σα να μ' αρέσει η βροχή στην πόλη, η βροχή είναι για να περπατάς και για να ξέρεις ότι στο προσεχές μέλλον κανείς δε θα σε μετακινήσει, παρεκτός κι αν το θες. Και γιατί έχει αρχίσει να ξεκαθαρίζει εντός μου η ιδέα για το τι θέλω να γράψω.
Ακούω μουσικές φθινοπωρινές και διαβάζω τη λατινοαμερικάνικη τριλογία του Louis de Bernieres σε μία εξαίσια μετάφραση, καθώς και τα κείμενα του Le Corbusier για την Ελλάδα σε μία εξίσου υπέροχη μετάφραση.
Προσεχώς, η πτήση που έχασα, η πτήση που πρόλαβα, και το Ηράκλειο Κρήτης.
και τα δέντρα πρώτη φορά τα πρόσεξα που ακόμη και εδώ, σ' αυτή την πόλη που πασχίζουμε να την παρουσιάσουμε σε εαυτούς και αλλήλους απάνθρωπη και κυρίως εκτός εποχών, τα δέντρα αλλάζουν χρώμα, και γίνονται κόκκινα και κίτρινα και όλα τα ενδιάμεσα και ήταν η πρώτη μέρα που βγήκα με τις UGGs μου στους δρόμους και με ομπρέλα ανοιχτή - όχι τη λεοπάρ, τη μπλε, μπλε σκέτη, το χρώμα μου τελευταία είναι το μπλε, όπως το δαχτυλίδι της γιαγιάς που το φοράω μονίμως, καίτοι γενικώς δεν το 'χω το θέμα δαχτυλίδι.
και πήγα στη Σόλωνος, στο High Fidelity, στο τέρμα της Σόλωνος, 136 συγκεκριμένα, και θα ξαναπάω, γιατί μου άρεσε η μουσική, γιατί μου άρεσαν τα μαρτίνι, γιατί μου άρεσαν οι άνθρωποι -Ευδοξία, ευχαριστώ.
και περπάτησα στη βροχή και τελικά σα να μ' αρέσει η βροχή στην πόλη, η βροχή είναι για να περπατάς και για να ξέρεις ότι στο προσεχές μέλλον κανείς δε θα σε μετακινήσει, παρεκτός κι αν το θες. Και γιατί έχει αρχίσει να ξεκαθαρίζει εντός μου η ιδέα για το τι θέλω να γράψω.
Ακούω μουσικές φθινοπωρινές και διαβάζω τη λατινοαμερικάνικη τριλογία του Louis de Bernieres σε μία εξαίσια μετάφραση, καθώς και τα κείμενα του Le Corbusier για την Ελλάδα σε μία εξίσου υπέροχη μετάφραση.
Προσεχώς, η πτήση που έχασα, η πτήση που πρόλαβα, και το Ηράκλειο Κρήτης.
Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009
ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ
Ο τόνος, ανάλογα με τις διαθέσεις του καθενός. Έχουμε ανάγκη παραμύθι ή παραμυθία; Ας αποφασίσει ο καθένας για τον εαυτό του.
Από το Περιοδικό Σύγχρονη Άποψη.
Τεύχος Οκτωβρίου 2009 | Αθηνά Χατζή | Κατηγορία: Πολιτισμός
Από το Περιοδικό Σύγχρονη Άποψη.
Τεύχος Οκτωβρίου 2009 | Αθηνά Χατζή | Κατηγορία: Πολιτισμός
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό κοριτσάκι, η Αλίκη. Η Αλίκη ήταν όμορφη, έξυπνη και προπάντων αφελής. Ήταν υπήκοος μιας μεγάλης σε πληθυσμό, αλλά περιορισμένης σε ορίζοντα χώρας, της Μετριότητας, της χώρας των μετρίων μα καθόλου επήκοος στις κλήσεις, προσκλήσεις και εκκλήσεις των γύρω της να συμμορφωθεί προς τον Νόμο της Μετριότητας. Τα ροζ αυτάκια της ήταν ερμητικά κλειστά.
Μία όμορφη μέρα με ωραίο καιρό, η Αλίκη αποφάσισε να γνωρίσει τον κόσμο. Περπάτησε πολύ με σκοπό να φτάσει ως τα σύνορα της χώρας των μετρίων και μάλιστα τα κατάφερε. Από μακριά, στην άλλη πλευρά, έβλεπε χώρες μαγικές, λειβάδια απέραντα, πράσινα, όπου κάλπαζαν άγρια άλογα και χαρούμενοι άνθρωποι έκαναν βόλτες πιασμένοι χέρι-χέρι, τοπία της φαντασίας της που όμως εκεί, πέρα από τα σύνορα, έμοιαζαν πραγματικά, υπαρκτά, και λαχτάρησε να βρεθεί εκεί: Πλην, όταν προσπάθησε να διασχίσει το σύνορο, προσέκρουσε σε τείχος, διάφανο μεν από γυαλί, αλλά γυαλί άθραυστο και αδιαπέραστο. Γύρισε στον συνοριοφύλακα και ρώτησε με απορία και πόνο από την πρόσκρουση: «Τι είναι αυτός ο τοίχος;» Ο φύλακας, χωρίς να σηκώσει το βλέμμα, συνέχισε ατάραχος να σφραγίζει τα χαρτιά του και σε μια παύση μεταξύ δύο σφραγισμάτων, απάντησε βαριεστημένα: «Το τείχος των μετρίων. Δεν το πέρασε ποτέ κανείς».
Η Αλίκη έφυγε απογοητευμένη. Έκλαψε, βαλάντωσε, στενοχωρήθηκε βαθιά, και την άλλη μέρα ξύπνησε αποφασισμένη να βρει τον τρόπο. Αφού υπήρχαν άνθρωποι κι από κει, δε μπορεί, κάπως θα είχαν περάσει, κάποιος θα είχε περάσει.
Συνέχισε να πηγαίνει πάνω-κάτω στο τείχος χωρίς αποτέλεσμα. Ώσπου μια μέρα, λίγο πριν παραιτηθεί οριστικά και συμμορφωθεί προς τις υποδείξεις του αρχηγείου των μετρίων για να ενσωματωθεί πλήρως στην κοινωνία της Μετριότητας, διέκρινε σε μια ακρούλα του τείχους μια ανεπαίσθητη ρωγμή: Κατάλαβε ότι η επιθυμία και οι προσπάθειές της λειτουργούσαν διαβρωτικά και πως αν επέμενε η ρωγμή θα μεγάλωνε κι άλλο και ίσως μια μέρα θα συνέτριβε το τείχος και η Αλίκη, ελεύθερη πια, θα μπορούσε να περάσει από την άλλη πλευρά.
Δεν κατόρθωσα να μάθω αν η μικρή Αλίκη πέρασε ποτέ το τείχος. Ο αγώνας ήταν εξαρχής άνισος: Από την μια ένα μικρό κορίτσι και από την άλλη η δύναμη της μετριότητας. Η αλήθεια είναι πως καμιά φορά νιώθω ότι η ρωγμή θα μεγαλώσει και το τείχος θα λυγίσει, δε μπορεί.
Ακούω την τελευταία αναγγελία της πτήσης μου κι εγώ είμαι ακόμη στη βεράντα με πράγματα unpacked, κλασικά...
Καλό Σαββατοκύριακο!
Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009
My Oblivion (or not)
Good days are back, δεν έφυγαν ποτέ, εδώ που τα λέμε, πάντα ήταν ωραίες οι μέρες για μας, δε θα τελειώσει ποτέ η ομορφιά, δε θα αφήσουμε ποτέ την ομορφιά να τελειώσει και το ταξίδι θα κρατήσει για πάντα, γιατί είναι ο προορισμός μας να ταξιδεύουμε στην ομορφιά και ο λόγος για τον οποίο οι πληγές γίνονται ουλές είναι για να θυμόμαστε ότι ακόμη και σημαδεμένη η ομορφιά θα παραμένει πάντοτε και για πάντα ομορφιά.
Από κάτι που γράφω, έτσι, εδώ, για τη διάθεση της στιγμής.
Ακούω My Oblivion, Tindersticks, τους έχω αναφέρει ξανά, επανέρχομαι όποτε έχει ειδικό βάρος η στιγμή, όπως όταν καταλαβαίνεις ότι επί της ουσίας ούτε στραβός είναι ο γιαλός, ούτε στραβά αρμενίζεις. Ορθώς ταξιδεύουμε, φίλοι συνοδοιπόροι, και ενδεχομένως να αφιχθούμε κιόλας στη Σάνγκρι Λα μας, χωρίς λύπες και λοιπές εξαρτήσεις.
Και αν ποτέ ξανάρθει ο Στουάρτ και σία, παρακαλώ σας, πείτε μού το, κι αν δεν το καταλάβω, πάρτε με σηκωτή και πηγαίντε με να τον δω. Ευχαριστώ.
Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009
ΧΙΟΣ
Χρωστάω μία νήσο Χίο (όχι το καράβι) και παρότι οδεύουμε - με το ζόρι ορισμένοι - προς το χειμώνα, θα κάνω το χρέος μου απέναντι στο νησί και στους ανθρώπους του.
Βόρειο Αιγαίο, λοιπόν, εντάξει δεν είναι και Σαμοθράκη (που, θέλοντας κάποια στιγμή να πάω, κοίταξα το χάρτη και κατάλαβα το β συνθετικό από που προήλθε, μα δίπλα;), αλλά είναι προς τα πάνω - και κυρίως προς τα ανατολικά, ήτοι απέναντι από την Τουρκία, εξ ου και το πάλαι ποτέ ήρθαν (δις) οι πρόσφυγες απ' τον Τσεσμέ που απέχει μια ανάσα, ενώ σήμερα πηγαίνουν οι Έλληνες απέναντι για shopping (τι;) και sightseeing (πολλά).
Πηγαίνεις με το καράβι, για αμετανόητους λάτρεις αυτό, εγώ μετά το χουνέρι της επιστροφής από την Κάλυμνο επαναπροσδιόρισα εντός μου γιατί προτιμώ το αεροπλάνο και πηγαίνω με το αεροπλάνο: τρεις αεροπορικές εταιρίες ερίζουν, δηλ. πηγαίνουν, αυτό, δε σφάζονται κιόλας, τα εισιτήρια δεν είναι φτηνά, έλα όμως που ούτε του πλοίου είναι, άσε που στην Ελλάδα ο,τιδήποτε έχει αεροδρόμιο απέχει από την Αθήνα 40 λεπτά, τελεία. Πανοραμικές από το αεροπλάνο και δε συμμαζεύεται και χαίρεσαι που πας - ή που ξαναπάς δεν είναι θέμα.
Η χώρα είναι μεγάλη (όχι η Ελλάδα, η Χώρα της Χίου), είναι πόλη, ας πούμε, έχει δηλ. Hondos Center και κίνηση, άρα είναι πόλη, δεν το συζητώ. Έχει μία υπέροχη βιβλιοθήκη, του Κοραή, κι ένα άγαλμα, του Κοραή επίσης, που μια βραδιά κάποιος φιλεύσπλαχνος τον λυπήθηκε που φύσαγε πολύ και του σκέπασε το ξέσκεπο κεφάλι του με έναν κώνο απ' αυτούς τους "εκτελούνται δημόσια έργα", πλην δεν πρόλαβα να τον φωτογραφίσω, μου τον κατεβάσανε - τον κώνο, όχι τον Κοραή. Κι απέναντι από τη βιβλιοθήκη έχει ένα φρεσκότατο γκράφιτι, σύνθεση κανονική σε τοίχο που προσφέρεται γι' αυτές τις δουλειές, Μπράβο Χίοι!
Έχει mastiha shop και, όχι δεν κάνω διαφήμιση, έχω αδυναμίες απλώς, και δε με πληρώνουν, τις πληρώνω. Έχει φυσικά και μαστίχα, άπειρη μαστίχα, και σχίνους, απ' όπου δηλ. προέρχεται η μαστίχα. Και στη φωτό τα δάκρυα της μαστίχας στην παλάμη μου - μην τα ψάχνετε, τα έφαγα! Και δε σας λέω ποιος μου τα έδωσε, τι να πάτε να τον ρημάξετε τον άνθρωπο; Αλλά έχει πολλά το νησί, όλο και κάπου θα βρείτε φρέσκο πράμα.
Έχει τον Κάμπο με τα υπέροχα σπίτια του και κυρίως, μην ξεχάσω, ογδόντα διαφορετικούς τρόπους να μπεις στην πόλη και να βγεις από αυτή. Κάθε μέρα κι άλλος δρόμος, κουράστηκα. Έχει διάφορα κτήματα στον κάμπο, λοιπόν, που τώρα έγιναν ξενοδοχεία, εστιατόρια και άλλα τινά, κι εγώ πήγα σε ένα από αυτά, πώς το έλεγαν, ω Χίοι, και ήταν ειδυλλιακά και πολιτισμένα, αυτό, η Χίος είναι ένα μέρος πολιτισμένο.
Έχει κρύο. Μέσα στη θάλασσα και έξω απ' αυτή τα βράδια. Μέσα στη θάλασσα. Την πρώτη φορά της τελευταίας επίσκεψής μου που επεχείρησα να βουτήξω, στεκόμουν ώρα πολλή κι ατένιζα τάχαμου με το νερό ως τον αστράγαλο και ήδη μπλαβιά, ώσπου διπλανός τις κύριος, απ' αλλού φερμένος κι εκείνος το δίχως άλλο, αναφωνεί "Σαν το Βοϊδομάτη είναι" και πήγα να του πω, α γεια σου, χρυσόστομε, κι έλεγα τόση ώρα τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει, τη μία και μοναδική φορά που έκανα μπάνιο στο ποτάμι, αυτό μου θύμιζε. Μπήκα. Και κολύμπησα πολύ. Θες το κρύο, θες που είναι ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΕΣ οι θάλασσές τους, κάπως μου 'ρθε και έδωσα.
Οπότε, στο προκείμενο, εξάλλου ξαναζέστανε λιγάκι, κολυμπάμε ακόμα - όσοι προλαβαίνετε, εμείς οι πληβείοι τα κεφάλια μέσα, ως πότε, παλικάρια;
Πού να κολυμπήσεις:
Αγία Φωτιά, κάποτε, λέει, δεν είχε ξαπλώστρες - δεν το θυμάμαι. Θετικότατο είναι το γεγονός ότι οι σημαδούρες είναι μακριά, πολύ μακριά, οπότε αν είσαι του κολυμβητικού πας χωρίς να πάει η ψυχή σου στην κούλουρη μη σε κόψει κανά τζετ σκι εκεί που θα κολυμπάς. Καρχαρίες δεν έχει, οπότε πήγαινε ως εκεί, μπορείς.
Βολισσός, παλιά είχα πάει, ωραία είναι.
Μελανιός: ωστόσο, λέω εγώ κοιτάζοντας το χάρτη, άμα είσαι παραλία στη Β. Χίο και σε λένε Μελανιός, δε θα 'σαι και θερμές πηγές...Δεν πήγα.
Σαλάγωνας: μου είπαν να μην το γράψω, αλλά το γράφω τιμής ένεκεν. Είχα πάει παλιά. Ήταν υπέροχα. Πάρτε νερά, πολλά νερά.
Εν ολίγοις, το νησί διαθέτει άπειρες παραλίες, οι περισσότερες εκ των οποίων είναι και ωραίες.
Πού να φάτε:
στα Γρίδια, στην ταβέρνα. Σε ποια ταβέρνα; Ε, μία είναι, θα τη βρείτε.
στα Αυγώνυμα, μεσαιωνικό χωριό τύπου Ανάβατος, πλην κατοικείται κιόλας, στο Αστέρι. Πολλές σφήκες, όπως λέμε εμείς, λιλικιές όπως λένε στη Χίο, άλλο είδος ονομάζουν σφήκα και μπερδεύτηκα, δεν την έχω την εντομολογία, καίνε τόνους καφέ για να τις απομακρύνουν, φαντάζουν τρομακτικές, πλην είναι άκακες, απλώς κάθονται μονίμως στο φαΐ σου και, αν δεν προσέξεις, μπορεί και να φας καμία κατά λάθος. Και μιας και θα είστε εκεί, πηγαίντε και στη Νέα Μονή, εν ενεργεία μοναστήρι, κορύφωση της βυζαντινής τέχνης, συνεχίζονται οι εργασίες αποκατάστασης. Είπαμε, είναι παλαιό. Και η διαδρομή, πολλή στροφή μεν, πολύ όμορφη δε.
Για ξενύχτηδες: διανυκτερεύει το Pizza Palace, στο λιμάνι.
Πού να πιείτε: στην παλιά ιχθυόσκαλα, Μπούρτζι. Να δεις να φεύγει το καράβι, τεράστιο δεν το συζητώ, και να λες ε ρε και να 'ρθουν τα απόνερα κατά δω τι έχει να γίνει...
Στον Κόκκινο Βράχο, αυτό που λέμε έντεχνο, ευτυχώς με την καλή έννοια.
Τι να φορέσετε: τη μέρα ό,τι όλοι το καλοκαίρι, ήτοι σχεδόν τίποτα. Τις νύχτες αμπέχονο τουλάχιστον.
Πού να μείνετε: εμένα είναι η αλήθεια πάντοτε με φιλοξενούσαν - παρά τα λεγόμενα, είναι φιλόξενο νησί. Πλην, θα έλεγα στο Χανδρής γιατί μου αρέσει η θέση του και που το λένε Χανδρής, άβυσσος, δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο λόγο, έτσι μου 'ρθε. Πάντως, στο δρόμο δεν πρόκειται να μείνετε. Έχει να δώσει από καταλύματα το νησί.
Ακούω Μικρές Περιπλανήσεις από τις Μικρές Περιπλανήσεις, Στίχοι: Στέργιος Παπαποστόλου Μουσική: Νίκος Αρμπιλιάς.
Βόρειο Αιγαίο, λοιπόν, εντάξει δεν είναι και Σαμοθράκη (που, θέλοντας κάποια στιγμή να πάω, κοίταξα το χάρτη και κατάλαβα το β συνθετικό από που προήλθε, μα δίπλα;), αλλά είναι προς τα πάνω - και κυρίως προς τα ανατολικά, ήτοι απέναντι από την Τουρκία, εξ ου και το πάλαι ποτέ ήρθαν (δις) οι πρόσφυγες απ' τον Τσεσμέ που απέχει μια ανάσα, ενώ σήμερα πηγαίνουν οι Έλληνες απέναντι για shopping (τι;) και sightseeing (πολλά).
Πηγαίνεις με το καράβι, για αμετανόητους λάτρεις αυτό, εγώ μετά το χουνέρι της επιστροφής από την Κάλυμνο επαναπροσδιόρισα εντός μου γιατί προτιμώ το αεροπλάνο και πηγαίνω με το αεροπλάνο: τρεις αεροπορικές εταιρίες ερίζουν, δηλ. πηγαίνουν, αυτό, δε σφάζονται κιόλας, τα εισιτήρια δεν είναι φτηνά, έλα όμως που ούτε του πλοίου είναι, άσε που στην Ελλάδα ο,τιδήποτε έχει αεροδρόμιο απέχει από την Αθήνα 40 λεπτά, τελεία. Πανοραμικές από το αεροπλάνο και δε συμμαζεύεται και χαίρεσαι που πας - ή που ξαναπάς δεν είναι θέμα.
Η χώρα είναι μεγάλη (όχι η Ελλάδα, η Χώρα της Χίου), είναι πόλη, ας πούμε, έχει δηλ. Hondos Center και κίνηση, άρα είναι πόλη, δεν το συζητώ. Έχει μία υπέροχη βιβλιοθήκη, του Κοραή, κι ένα άγαλμα, του Κοραή επίσης, που μια βραδιά κάποιος φιλεύσπλαχνος τον λυπήθηκε που φύσαγε πολύ και του σκέπασε το ξέσκεπο κεφάλι του με έναν κώνο απ' αυτούς τους "εκτελούνται δημόσια έργα", πλην δεν πρόλαβα να τον φωτογραφίσω, μου τον κατεβάσανε - τον κώνο, όχι τον Κοραή. Κι απέναντι από τη βιβλιοθήκη έχει ένα φρεσκότατο γκράφιτι, σύνθεση κανονική σε τοίχο που προσφέρεται γι' αυτές τις δουλειές, Μπράβο Χίοι!
Έχει mastiha shop και, όχι δεν κάνω διαφήμιση, έχω αδυναμίες απλώς, και δε με πληρώνουν, τις πληρώνω. Έχει φυσικά και μαστίχα, άπειρη μαστίχα, και σχίνους, απ' όπου δηλ. προέρχεται η μαστίχα. Και στη φωτό τα δάκρυα της μαστίχας στην παλάμη μου - μην τα ψάχνετε, τα έφαγα! Και δε σας λέω ποιος μου τα έδωσε, τι να πάτε να τον ρημάξετε τον άνθρωπο; Αλλά έχει πολλά το νησί, όλο και κάπου θα βρείτε φρέσκο πράμα.
Έχει τον Κάμπο με τα υπέροχα σπίτια του και κυρίως, μην ξεχάσω, ογδόντα διαφορετικούς τρόπους να μπεις στην πόλη και να βγεις από αυτή. Κάθε μέρα κι άλλος δρόμος, κουράστηκα. Έχει διάφορα κτήματα στον κάμπο, λοιπόν, που τώρα έγιναν ξενοδοχεία, εστιατόρια και άλλα τινά, κι εγώ πήγα σε ένα από αυτά, πώς το έλεγαν, ω Χίοι, και ήταν ειδυλλιακά και πολιτισμένα, αυτό, η Χίος είναι ένα μέρος πολιτισμένο.
Έχει κρύο. Μέσα στη θάλασσα και έξω απ' αυτή τα βράδια. Μέσα στη θάλασσα. Την πρώτη φορά της τελευταίας επίσκεψής μου που επεχείρησα να βουτήξω, στεκόμουν ώρα πολλή κι ατένιζα τάχαμου με το νερό ως τον αστράγαλο και ήδη μπλαβιά, ώσπου διπλανός τις κύριος, απ' αλλού φερμένος κι εκείνος το δίχως άλλο, αναφωνεί "Σαν το Βοϊδομάτη είναι" και πήγα να του πω, α γεια σου, χρυσόστομε, κι έλεγα τόση ώρα τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει, τη μία και μοναδική φορά που έκανα μπάνιο στο ποτάμι, αυτό μου θύμιζε. Μπήκα. Και κολύμπησα πολύ. Θες το κρύο, θες που είναι ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΕΣ οι θάλασσές τους, κάπως μου 'ρθε και έδωσα.
Οπότε, στο προκείμενο, εξάλλου ξαναζέστανε λιγάκι, κολυμπάμε ακόμα - όσοι προλαβαίνετε, εμείς οι πληβείοι τα κεφάλια μέσα, ως πότε, παλικάρια;
Πού να κολυμπήσεις:
Αγία Φωτιά, κάποτε, λέει, δεν είχε ξαπλώστρες - δεν το θυμάμαι. Θετικότατο είναι το γεγονός ότι οι σημαδούρες είναι μακριά, πολύ μακριά, οπότε αν είσαι του κολυμβητικού πας χωρίς να πάει η ψυχή σου στην κούλουρη μη σε κόψει κανά τζετ σκι εκεί που θα κολυμπάς. Καρχαρίες δεν έχει, οπότε πήγαινε ως εκεί, μπορείς.
Βολισσός, παλιά είχα πάει, ωραία είναι.
Μελανιός: ωστόσο, λέω εγώ κοιτάζοντας το χάρτη, άμα είσαι παραλία στη Β. Χίο και σε λένε Μελανιός, δε θα 'σαι και θερμές πηγές...Δεν πήγα.
Σαλάγωνας: μου είπαν να μην το γράψω, αλλά το γράφω τιμής ένεκεν. Είχα πάει παλιά. Ήταν υπέροχα. Πάρτε νερά, πολλά νερά.
Εν ολίγοις, το νησί διαθέτει άπειρες παραλίες, οι περισσότερες εκ των οποίων είναι και ωραίες.
Πού να φάτε:
στα Γρίδια, στην ταβέρνα. Σε ποια ταβέρνα; Ε, μία είναι, θα τη βρείτε.
στα Αυγώνυμα, μεσαιωνικό χωριό τύπου Ανάβατος, πλην κατοικείται κιόλας, στο Αστέρι. Πολλές σφήκες, όπως λέμε εμείς, λιλικιές όπως λένε στη Χίο, άλλο είδος ονομάζουν σφήκα και μπερδεύτηκα, δεν την έχω την εντομολογία, καίνε τόνους καφέ για να τις απομακρύνουν, φαντάζουν τρομακτικές, πλην είναι άκακες, απλώς κάθονται μονίμως στο φαΐ σου και, αν δεν προσέξεις, μπορεί και να φας καμία κατά λάθος. Και μιας και θα είστε εκεί, πηγαίντε και στη Νέα Μονή, εν ενεργεία μοναστήρι, κορύφωση της βυζαντινής τέχνης, συνεχίζονται οι εργασίες αποκατάστασης. Είπαμε, είναι παλαιό. Και η διαδρομή, πολλή στροφή μεν, πολύ όμορφη δε.
Για ξενύχτηδες: διανυκτερεύει το Pizza Palace, στο λιμάνι.
Πού να πιείτε: στην παλιά ιχθυόσκαλα, Μπούρτζι. Να δεις να φεύγει το καράβι, τεράστιο δεν το συζητώ, και να λες ε ρε και να 'ρθουν τα απόνερα κατά δω τι έχει να γίνει...
Στον Κόκκινο Βράχο, αυτό που λέμε έντεχνο, ευτυχώς με την καλή έννοια.
Τι να φορέσετε: τη μέρα ό,τι όλοι το καλοκαίρι, ήτοι σχεδόν τίποτα. Τις νύχτες αμπέχονο τουλάχιστον.
Πού να μείνετε: εμένα είναι η αλήθεια πάντοτε με φιλοξενούσαν - παρά τα λεγόμενα, είναι φιλόξενο νησί. Πλην, θα έλεγα στο Χανδρής γιατί μου αρέσει η θέση του και που το λένε Χανδρής, άβυσσος, δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο λόγο, έτσι μου 'ρθε. Πάντως, στο δρόμο δεν πρόκειται να μείνετε. Έχει να δώσει από καταλύματα το νησί.
Ακούω Μικρές Περιπλανήσεις από τις Μικρές Περιπλανήσεις, Στίχοι: Στέργιος Παπαποστόλου Μουσική: Νίκος Αρμπιλιάς.
ΑΚΥΡΟ
Ήτοι ότι όλο λέω να κάτσω στ' αυγά μου κι όλο ψάχνω αφορμές για ταξίδια. Οι εκλογές μέγιστη αφορμή από πάντα, από τότε που πήγαινα με τη μαμά μου στο αγνώριστο τις μέρες των εκλογών δημοτικό σχολείο μου για να δω πως ψηφίζουν και κυρίως να χαζέψω το εξωτικό είδος "φαντάροι" που εσχάτως εξέλιπε από την εκλογική διαδικασία - γιατί; Ήταν τόσο φολκλορικό το υπερθέαμα. Έκτοτε πέρασαν χρόνια, τα εκλογικά μου δικαιώματα εκεί, ως αφορμή για να πηγαίνω. Πράγμα που υποψιάζομαι ότι ισχύει για πλείστους όσους ετεροδημότες.
Και ερωτώ: γιατί γυρίσατε όλοι χτες; Κάποιοι από μας είχαμε κι ένα μάθημα να κάνουμε στην Πάτρα, εσείς γιατί; Κατά τα λοιπά, το Ρίο, όπως πάντα ήταν υπέροχο με τον ήλιο, την ψευδαίσθηση του καλοκαιριού και τα καινούργια φοιτητάκια να περιφέρονται χαρωπά με τα έκπαγλα νιάτα τους στους χώρους του πανεπιστημίου.
Ο Οκτώβρης περιλαμβάνει πολύ πηγαινέλα, εντός κατά κύριο λόγο και ολίγον εκτός που κυρίως θα βαρύνει το Νοέμβρη. Εν καιρώ αυτά.
Διαβάζω τον Τελευταίο Σταθμό του Σεφέρη, με αφορμή μία χτεσινή sms κουβέντα. Και, εν αντιθέσει με τον ποιητή, εμένα σα να μ' αρέσουν όλες οι νύχτες με φεγγάρι. Περί ορέξεως...
Ακούω τον καινούργιο Γιώργο Δημητριάδη, γιατί τον βρίσκω φρέσκο, και με τόση ταλαιπωρία μου οφείλεται μία φρεσκάδα τουλάχιστον και μου αρέσει ο στίχος "λάθος ερώτηση σε λάθος ώρα".
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)