Τώρα, βέβαια, η παρούσα ανάρτηση γράφεται για ξεκάρφωμα, ήτοι, κολλημένη στον υπολογιστή περιμένω να φορτώσουν κάτι αρχεία που έχουν βαλθεί να μου ξεκάνουν τα νεύρα και γράφω για ταξίδια: ΑΡΝΗΣΗ το ονομάζει η επιστήμη, ποια είμαι εγώ να το αρνηθώ;
Αποφάσισα να γράψω για το Ναύπλιο αυτή τη φορά, γιατί δεν έχουμε συνέλθει ακόμη από το σύνδρομο των διακοπών (γνωστό και ως "θέλω κι άλλο"), γιατί δεν έχουμε κουράγιο να πάμε μακριά, και γιατί έχω πάει αρκετές φορές τα τελευταία 20 χρόνια ακριβώς (!), όπερ σημαίνει ότι πρωτοπήγα πολύ μικρή.
Μιάμιση ώρα από την Αθήνα, βαριά δύο άμα βαριέσαι ή άμα κολλήσεις, παίρνεις την Αττική Οδό, παίρνεις και την Κορίνθου, στρίβεις πίσω απ' τον Ακροκόρινθο. Άμα βλέπεις το κάστρο από μπροστά σημαίνει ότι πας στην Πάτρα στην οποία περίπτωση σε παραπέμπω σε παλαιότερη ανάρτηση, άσε που οσονούπω μπορεί και να συναντηθούμε.
Άμα τη εισόδω, βλέπεις το εντυπωσιακό τείχος της μυκηναϊκής Τίρυνθος, Κυκλώπειον ονομάστηκε λόγω διαστάσεων, σου λέει, Κύκλωψ μόνο θα ήταν σε θέση να κουβαλήσει και να συναρμόσει τα αγκωνάρια τούτα, ε, μπες και μέσα και κάνε μία βολτίτσα, ευχάριστα είναι, κυρίως την άνοιξη, οπότε αν πας άμεσα, έχεις δικαιολογία.
Και μπήκες στο Ναύπλιο, εύγε, δεξιά σου το λιμάνι, αριστερά το Παλαμήδι, στο βάθος της θαλάσσης το Μπούρτζι. 999 σκαλιά λένε, τα κατέβηκα μια φορά, στα νιάτα μου, δεν τα μέτρησα ωστόσο, οπότε θα σε γελάσω και, μάντεψε, δεν το θέλω όμως...Στο Μπούρτζι πας με βαρκάκι, προσωπικά το προτιμώ απ' το λαοφιλές Παλαμήδι, να πας δε, χειμώνα, κατά το Φλεβάρη ας πούμε, να νομίζεις ότι θα 'ρθει και η άνοιξη και καλά.
Πού να μείνεις: όπου σε φωτίσει ο θεός. Έχει άπειρα καταλύματα, για όλα τα γούστα και όλα τα βαλάντια. Προσοχή θα έλεγα στο θέμα "μερική θέα". Αν είναι να πάθεις λουμπάγκο για να δεις μία υποψία Παλαμηδίου, όχι, άστο καλύτερα. Επίσης, προσοχή στα σκαλιά. Υπάρχει και πάνω πάρκινγκ, εκτός από αυτό του λιμανιού, αλλά σιγά μη βρεις...
Πού να φας: παγωτό στη gellateria, σουβλάκια στην πλατεία, δίπλα στα goodys, συγκλονιστικό φαΐ ακόμη δεν εδέησα να φάω, εξ ου και δεν ξέρω τι να σας πω...
Πού να κολυμπήσεις - αν πετύχεις καλό καιρό: Καραθώνα, κοντά, πολύ κοντά, ανεβαίνεις, μετά κατεβαίνεις, η ωραιότερη βόλτα με θαλάσσιο ποδήλατο, πολυσύχναστη, τεράστια, οργανωμένη.
Δίπλα στο Παλαμήδι, σε απόσταση αναπνοής απ' την πλατεία με τα ταξί, δεν ξέρω πως τη λένε, σόρι, έχει μία άλλη παραλία, που δεν την είχα βρει ως φέτος το καλοκαίρι, ενώ όλοι οι γνωστοί μου την ήξεραν και κανείς δε μου είχε πει τίποτε. Δε θυμάμαι πως τη λένε, είναι δε αδύνατο να τη βρεις. Από κάτω απ' το Ξενία, μα φτιάξτε το, θέλω να μείνω στο Ξενία, πόσες φορές θα σας το πω;
Αυτή η παραλία, λοιπόν, έχει ξαπλώστρες και ομπρέλες και μία τσιμεντένια πλατφόρμα πάνω στην οποία βρίσκονται οι ξαπλώστρες και οι ομπρέλες και κάτι ξεχασμένα αποδυτήρια και κάτι κτήρια ασύλληπτης αρχιτεκτονικής (με την κακή έννοια) εγκαταλελειμμένα και κάτι σε Λάμπρο Κωνσταντάρα και δεκαετία του '70 - πολύ μου άρεσε. Η θάλασσα συμπαθητική, από πάνω σου δε μονίμως το Παλαμήδι. Είναι καλή ευκαιρία να μελετήσεις την περίμετρο των τειχών κολυμπώντας.
Στο Ναύπλιο μπορείς να ψωνίσεις πολλά πράγματα, να δεις καναδυό μουσεία, κυρίως όμως ενδείκνυται για περπάτημα και εξερεύνηση. Μου αρέσει γιατί είναι γραφικό χωρίς να γίνεται γλυκερό.
Μην ξεχάσω: ανεξαρτήτως εποχής, αν πας Σαββατοκύριακο, κλείσε από πριν, από πολύ πριν, ενδέχεται να μη βρεις.
Άντε, βρε, καλά να περάσεις!
Κι εγώ μαζί σου θα ακούω "Του κάτω κόσμου τα πουλιά", Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου, ερμηνεία: Γιώργος Νταλάρας. Σόρι για το βίντεο αισθητικής "όπου γάμος και χαρά, η Βασίλω πρώτη", αλλά δε βρήκα κάτι άλλο.
Διαβάζω Μάνο Ελευθερίου, μυθιστόρημα, και παρότι δεν τρελαίνομαι, έχει αυτές τις φαρμακερές ατάκες σε χρόνο ανύποπτο και λες, αυτά είναι.
