έλεγε η Λένα στο Sagrada Familia. Δεν ξέρω αν πάσχετε ετούτη την εποχή, σας εύχομαι να μην, αλλά Πάσχα ίσον όχι μόνο νεραντζιές, πασχαλιές και άλλα χαριτωμένα που περιέγραφα με χαρά πριν καναδυό χρόνια από τούτη τη θέση. Ιδιαίτερα σήμερα, όπως έγραφα το πρωί σε φίλη, είναι μέρα να συλλογιστούμε και να μνημονεύσουμε τους αγαπημένους αποθαμένους, μας προσφέρεται πες μία Νέκυια ολοδικιά μας, να κατέλθουμε να τους δούμε άλλη μια φορά και να τους χαιρετίσουμε, έτσι, τιμής ένεκεν.
Κάποτε με συνεκλόνιζε το Θείον Πάθος, εδώ και καιρό με αφήνουν με την κάτω γνάθο να κρέμεται αμήχανη τα πάθη και τα λάθη των ανθρώπων. Σε μία εποχή που μας πήρε και μας σήκωσε, παλεύει ο καθένας να κρατήσει, πασχίζει εν προκειμένω, τα τιποτένια κεκτημένα του.
Εν πάση περιπτώσει, Πάσχα λοιπόν, ταξίδι εντός και προς τα κάτω, ας ταπεινωθούμε λιγάκι, γιατί ψηλά τον πήραμε τον αμανέ και πάει για παραφωνία.
Κάποτε με συνεκλόνιζε το Θείον Πάθος, εδώ και καιρό με αφήνουν με την κάτω γνάθο να κρέμεται αμήχανη τα πάθη και τα λάθη των ανθρώπων. Σε μία εποχή που μας πήρε και μας σήκωσε, παλεύει ο καθένας να κρατήσει, πασχίζει εν προκειμένω, τα τιποτένια κεκτημένα του.
Εν πάση περιπτώσει, Πάσχα λοιπόν, ταξίδι εντός και προς τα κάτω, ας ταπεινωθούμε λιγάκι, γιατί ψηλά τον πήραμε τον αμανέ και πάει για παραφωνία.
