ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ

30-03-09:
Οι φωτογραφίες διά χειρός φίλου εκλεκτού Σίμου Μιχάλογλου.

Έπονται κι άλλες που θα μας περιλαμβάνουν όλους, αλλά βιάζομαι να αναρτήσω το κείμενο τώρα που είμαι ακόμη εκεί κι όχι από αύριο που θα αρχίσω πάλι να αποσπώμαι.

Ήταν πολλοί οι συνεπιβάτες στο ταξίδι. Πολλοί και εκλεκτοί. Ευχαρίστησα ονομαστικά ορισμένους, ξέχασα κάποιους, το ήξερα, καίτοι το απεχθάνομαι, το ήξερα ότι δε θα το απέφευγα. Ήταν υπέροχη η αίσθηση της χθεσινής βραδιάς στον Ελευθερουδάκη, γιατί ήταν τεράστιο το υποκείμενο συναίσθημα.

Η συμπύκνωση της ζωής μου ως εδώ. Από τους γονείς μου, τους καθηγητές μου από το λύκειο, την ευρεία οικογένεια που ήταν εκεί, τους συναδέλφους στην πορεία, τωρινούς συναδέλφους, αδελφούς, φοιτητές μου, φίλους παλιούς που δε χρειάστηκε να τους καλέσω "με φοβέρες και μ' αίματα" ευτυχώς, φίλους καινούργιους, εκλεκτικές συγγένειες απ' αυτές που μου αρέσουν, σας ευχαριστώ όλους.

Ευχαριστίες ονομαστικές:

στους συγγραφείς που με παρουσίασαν:

στην Πασχαλία Τραυλού, για την άψογη παρουσίαση, την εμμονή στη λεπτομέρεια, τις διακριτικές πλην επί της ουσίας ερωτήσεις και την εκτίμηση εμού και της δουλειάς μου εξαρχής,

στον Άρη Σφακιανάκη, όπως πάντοτε παραστατικός και απρόβλεπτος, Άρη, χαίρομαι που υποστηρίζεις την άποψή μου να στηρίζω το θεσμό της οικογένειας!

στο Θανάση Χειμωνά, για τη σκιαγράφηση της ιστορίας και της θεματικής του βιβλίου μου, για τις καίριες ερωτήσεις και για την υποστήριξη του αποσχιστικού κινήματος, venceramos!

στους ηθοποιούς που ανέγνωσαν τα των ηρώων μου πάθη:

στη Μαρία Βλαβιανού, ιδανική Μαρία στο "φιλί",

στον Κοσμά Χατζή, πρώτη φορά με την ιδιότητα του συνεργάτη, από πάντα και για πάντα με την ιδιότητα του μικρού αδελφού.

στο Νίκο Πολύζο, μέχρι πρότινος φοιτητή μου, και από δω και πέρα και για πολύ ελπίζω φίλο, τελειόφοιτο Αρχιτεκτονικής, ταλαντούχο και βραβευμένο φωτογράφο, για τις φωτογραφίες, τη στήριξη σε στιγμές αμόκ, το στήσιμο του power point, το δέσιμο το αριστοτεχνικό με τις ατάκες, το χειρισμό του προβολέα, ώστε να μην αγχωθώ στο ελάχιστο

στους συντελεστές του βιβλίου που με τίμησαν με την παρουσία τους, καίτοι έχασα το μετά, θα επανορθώσω, υπόσχομαι:

στη Χρυσούλα Τσιρούκη, επιμελήτρια par excellence, για όλα και επειδή άφησε άθικτα τα "φωσάκια" να φέγγουν στο μπαρ του Μόρισον,

στο Γιώργο Παζάλο, για το εξώφυλλο κι αυτό το άσπρο που το πέτυχες έτσι ακριβώς (κατά το "αυτό το μωβ", του Δ. Λάγιου)

στην Αγγέλα (Σωτηρίου), στην Κλειώ (Ζαχαριάδη) και στην Πόπη (Γαλάτουλα) των Εκδόσεων Ψυχογιός για την υποστήριξη της SAGRADA και της συγγραφέως της

στις επιμελήτριες των Εκδόσεων Ψυχογιός
Άννα Μαράντη και
Ευδοξία Μπινοπούλου

γιατί ήρθατε και ήσασταν εκεί και πιστέψατε στη σαγράδα από την αρχή

στους συγγραφείς που με τίμησαν με την παρουσία τους, με αλφαβητική σειρά αυστηρά:

Άρη Αποστολάκη, Άρη κρίμα που δε συστηθήκαμε, στη δική σου παρουσίαση τώρα!
Ιωάννη Καρύτσα
Πέρσα Κουμούτση
Δημήτρη Μαμαλούκα
Λένα Μαντά
Κατερίνα Μουρίκη
Ηρακλή Παπαδάκη
Θανάση Παπαθανασόπουλο
Θοδωρή Παπαθεοδώρου
Δημήτρη Σωτάκη

στη Γιώτα Συκιώτη, δημοσιογράφο, περιοδικό INDEX, χάρηκα για τη γνωριμία, εκτίμησα τα ειλικρινή λόγια

στην εικονογράφο και φίλη Πέγκυ Φούρκα

στους bloggers, άλλους οικείους μου πλέον, αεικίνητη Κλημεντίνη!

άλλους για πρώτη φορά, ακάμας και αεράκι, χάρηκα για τη γνωριμία, καλώς βρεθήκαμε!

στην Τέσυ και ξανά την Πασχαλία για την ιδέα των φωτογραφιών μαζί με το κείμενο.

στον Περικλή που έκανε ταξίδι για να ταξιδέψουμε μαζί.

Που δεν τους ανέφερα όλους στις προφορικές μου ευχαριστίες, επαναλαμβάνω, σύγχυση και ουχί πρόθεση, όσοι με γνωρίζουν πείθονται για το αφηρημένον της διανοίας μου.

στους γονείς μου πρωτίστως, το δήλωσα στη διδακτορική μου διατριβή, το δήλωσα στο βιβλίο μου, το δήλωσα στην παρουσίαση, πάντα και για πάντα ευγνωμοσύνη, πρωτίστως, γιατί, ακόμη και όταν είχαν αντιρρήσεις ή αμφιβολία για το ορθόν των επιλογών μου, με άφησαν να πραγματώσω τα θέλω μου χωρίς εκπτώσεις, χωρίς υποχωρήσεις, χωρίς σταματημό ενίοτε και χωρίς επίγνωση των συνεπειών, αλλά πάντοτε με γνώμονα την αγάπη και την προσωπική μου ελευθερία.

σε γνωστούς και μέχρι πρότινος άγνωστους που κατέκλυσαν τον έκτο όροφο του Ελευθερουδάκη, στην "καλοσύνη των ξένων" που ασπάζομαι με τη θετικότερη των σημασιών, όχι ως άλλη Μπλανς Ντυμπουά, αλλά ως άνθρωπος έμπλεως αγάπης πλέον σε έναν βίο άχαρο παρεκτός κι αν κατακλύζεσαι από αγάπη.

Το θεαθήναι δε μας αφορά, δε μας αφορούσε ποτέ. Είμαστε οι Έκνταλ του Φάνυ και Αλέξανδρος και είμαστε φτιαγμένοι για χαρές. Να τις βιώνουμε άθικτες απ' την ασκήμια του κόσμου, να τις μοιραζόμαστε και να τις διαδίδουμε στα πέρατα σα φωτάκια μικρά από πυγολαμπίδες νύχτα καλοκαιριού στις Κυκλάδες.

Η Αθήνα έχει καλυφθεί από σκόνη της ερήμου. Σε μία εποχή που η Λένα και η Μαρία δεν είναι πια έρημες στην έρημο. Κι αυτό γιατί αγαπήθηκαν και αγαπιούνται.

Τί ακούμε;

Οι δικοί μου ξένοι, Στίχοι-Μουσική-Ερμηνεία Χάρις Αλεξίου.

Απόψε δε θα διαβάσω κάτι, απόψε μιλάμε, σκεπτόμαστε, γράφουμε κάτι λίγα και αναλογιζόμαστε πως καμιά φορά η ομορφιά δεν πονάει.

Ευχαριστώ από καρδιάς!

ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ!

Τη Δευτέρα 30 Μαρτίου, 7 το απόγευμα στον κεντρικό Ελευθερουδάκη, ναι, αυτόν της Πανεπιστημίου, η γιορτή του SAGRADA FAMILIA. Και μαζί γιορτάζω κι εγώ και μαζί μου γιορτάζουν όσοι αγαπούν: το σαγράδα κι εμένα.

Κατά τα λοιπά, δύο-τρεις προτάσεις μόνο πριν αποσυρθώ για να συγκεντρωθώ με την υπόσχεση ότι θα επανέλθω την ερχόμενη εβδομάδα.

Διαβάζω: Το Άξιον Εστί, Οδυσσέας Ελύτης, γιατί πλησιάζουμε στο Πάσχα, γιατί σε κάθε ανάγνωση αποκαλύπτεται μία άλλη διάσταση, για τα "της αγάπης αίματα" που με πορφυρώνουν πάντα και για πάντα, ελπίζω.

Ακούω: επίσης το Άξιον Εστί, σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη.
δύο:
Ανοίγω το Στόμα μου
και
Της αγάπης αίματα

Λεπτομέρεια: στο πρώτο βίντεο, προσέξτε το κείμενο που διατρέχει την οθόνη στο πάνω μέρος. Η πεμπτουσία αυτής της χώρας: η χώρα του Άξιον Εστί και συνάμα η χώρα του Τζόκερ-Πρότο. Πώς να απαιτείς συνέπεια; Παρ' όλ' αυτά, συνεχίζουμε να ταξιδεύουμε γιατί "θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων", Προφητικόν, Το Άξιον Εστί.

Η ΕΚΔΡΟΜΗ

Florida, Ιανουάριος 2009, τα ίχνη μου και η σκιά μου...

Ξαναδιάβαζα λοιπόν την Εκδρομή του Γιώργου Χειμωνά - ναι, συχνά-πυκνά τον αναφέρω, ανήκει γαρ στις εμμονές μου και χωρίς εμμονές δεν αξίζει τον κόπο - και εντόπισα το εξής:

"Την εκδρομή έχει δικαίωμα να την απαιτήσει οποιοσδήποτε και χωρίς λόγο κανέναν"

ως επίσης και:

"Το μόνο ασφαλές πράγμα. Θετικό η παρουσία του και δίνει ο ένας στον άλλον την παρουσία του κι άλλο δεν υπάρχει κι αυτό ποτέ δε θα χαθεί αυτό ευτυχώς δε θα χαθεί"

Γι' αυτό, λοιπόν, είμαι υπέρμαχος της εκδρομής και του δικαιώματος στην εκδρομή. Η εκδρομή είναι μικρό ταξίδι, κάπου ανάμεσα ταξίδι και όχι ταξίδι, μέχρι να πας, γύρισες, αλλά είναι δρόμος πάνω απ' όλα και υπέρ πάντων δικαίωμα απαιτητέο.

Απαιτήστε την εκδρομή, ας απαιτήσουμε τα μικρά πρώτα, τα ανεπαίσθητα ενίοτε, που όμως οι κύκλοι που θα κάνουν ως άλλο βότσαλο σε λίμνη κανείς δεν ξέρει πόσο μεγάλη ακτίνα θα καταλήξουν να σχηματίσουν στο τέλος. Κι αφού ασκήσουμε το δικαίωμά μας στις μικρές απαιτήσεις και στις μικρές εκδρομές, με πλήρη επίγνωση της υποχρέωσης προς τη συνέπεια, που συνάδει με το δικαίωμα αυτό, που ξέρεις, μπορεί μια μέρα να κατορθώσουν τα μέγιστα και ύψιστα των δικαιωμάτων να γίνουν απαίτηση: για παράδειγμα, το δικαίωμα να σ' αγαπούν, εντάξει, όχι όλοι, αυτοί που πρέπει, και πρέπει γιατί θες, κι αυτό αρκεί.

Θα πάω μία εκδρομή σύντομα, στη Βραυρώνα, θα σας γράψω γι' αυτή. Προς το παρόν, διαβάζουμε κι ακούμε. Τί ακούμε;

Η μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων, Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις, Στίχοι: Άρης Δαβαράκης, Ερμηνεία: Βασίλης Λέκκας.

Εσείς τι ακούτε αυτόν τον καιρό;

ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΛΟΓΙΑ

Η εικόνα Man Ray, Blanche et Noire, 1926.

Τα λόγια φειδωλά.

Είναι η εποχή της επιστροφής στο Αλεξανδρινό Κουαρτέτο και τις Ακυβέρνητες Πολιτείες.
Laurence Durrell και Στρατής Τσίρκας αντιστοίχως, με σειρά όχι προτεραιότητας, τυχαία.
Το πρώτο (τέσσερα βιβλία, όπως υποδηλοί ο τίτλος), αν μπορείτε διαβάστε το στο πρωτότυπο. Το δεύτερο, τριλογία, ο Μάνος, τι άλλο; Και άλλοι, και άλλα πολλά, διαβάστε τα, αφεθείτε στην αφήγηση και του μεν και του δε και βιώστε, νιώστε τι εστί λογοτεχνία.

Η χαρά είναι ταξίδι, σαν τρενάκι στο λούνα παρκ, όπως έγραφα κατά την επιστροφή από την Αμερική εσχάτως, κι αυτού του είδους το ταξίδι θέλω τώρα: χαρά ατόφια, χωρίς σκιές, χαρά ελαφριά, χαρά πτερόεσσα.

Χαίρομαι που χαιρόμαστε μαζί, η έννοια του "συμφιλείν" πληρούται έτσι.

Καλημέρα.

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ...

...στη μνήμη του Στρατηγού που αναχώρησε χθες τη νύχτα, διακριτικά όπως έζησε.

Γεώργιος Γρηγορίου Χατζής (1913-2009), ο μεγάλος αδελφός του παππού, ο άνθρωπος που πολέμησε στο Ελ Αλαμέιν και τιμήθηκε γι' αυτό, ο γλυκύς άνθρωπος που πάντα θα θυμάμαι με αγάπη, ο άνθρωπος που διέτρεξε τον εικοστό αιώνα και τον ξεπέρασε. Ο άνθρωπος που ξεκίνησε από την ελάχιστη Περίστα Ναυπακτίας και έφτασε στις εσχατιές του κόσμου.

Έφυγε πλήρης ημερών, έμπλεως ζωής. Στο μεγαλύτερο των ταξιδιών, όπως προείπα. Και μαζί του κλείνει μια εποχή για την οικογένεια. Είθε να αναπαυθεί στον κόσμο των ψυχών. Κι από δω και πέρα, άλλο ένα κεράκι μαζί με τα των λοιπών εκλιπόντων κάθε Πάσχα...

Αφιερωμένο σε κείνον και το ακόλουθο κι ας το έχουμε κατά νου όλοι για όταν έρθει εκείνη η ώρα να πούμε το "ναι" ή το "όχι", που θα 'ρθει, γιατί πάντα έρχεται εκείνη η ώρα...


Che fece .... il gran rifiuto

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο το όχι -- το σωστό -- εις όλην την ζωή του.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1901)

ΜΙΚΡΑ ΓΡΑΠΤΑ

...γιατί είμαι σε φάση που γράφω, αλλά όχι σε φάση να γράψω - όχι ακόμη.

...γιατί μπήκαμε επισήμως στη Σαρακοστή, πλησιάζει το Πάσχα, το μέγιστο ταξίδι, απ' τη ζωή στο θάνατο και μάλιστα με επιστροφή, η μέρα μεγάλωσε, οι νεραντζιές ή έχουν ήδη ανθίσει ή είναι έτοιμες, κι είναι αυτή η εποχή που κάτι γίνεται και η ροή των πραγμάτων αλλάζει, κι αρχίζεις να ταξιδεύεις σε ξένες θάλασσες που μέχρι χτες μπορεί και να μην υποψιαζόσουν ότι υπήρχαν ή ότι θα τις ταξίδευες.
Ακόμη κι αν δε συμβαίνει, η ιδέα ότι επίκειται να συμβεί, γιατί κάτι αδιόρατο αλλάζει στον αέρα της πόλης, αυτό εστί άνοιξη.

Άκουγα χτες Τρύπες, "γιορτή" και δεν έχω καταλήξει αν η το ταξίδι είναι "από πληγή σε πληγή" ή " από γιορτή σε γιορτή" ή από "πληγή σε γιορτή" και αντιστρόφως και αλληλοδιαδόχως, αν θες.
και μετά άκουγα την "καινούργια ζάλη", κάπως το 'χω να τ' ακούω μαζί αυτά τα δύο.
Και ξεκινά λοιπόν: "ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός". Και μετά ξαναδιάβαζα, είναι αυτή η ώρα της χρείας, Γιώργο Χειμωνά, Πεισίστρατο:
"Όταν οι πόρτες είναι κλειστές φταίνε η σκέψη και το αίσθημά μου γιατί περπατάνε πάνω κάτω στο δρόμο και τον στοιχειώνουν"
και από το Μυθιστόρημα (του Χειμωνά πάντα):
"Γιατί ζωή είναι οι άλλοι και ζωή είναι όταν οι άλλοι σ' ακουμπάν κι όταν γυρνούν προς εσένα και τα σώματα των ανθρώπων".

Γιατί τελικά η ζωή είναι ενσώματη πρωτίστως, και, όπως λέμε και στο μάθημα, ο χώρος γίνεται αντιληπτός διά του σώματος, του χώρου που καταλαμβάνει το σώμα και τη σχέση του με τα υπόλοιπα σώματα και το χώρο τους.

Υπάρχει και η άποψη "τα σώματα που αγάπησες σου ανοίξανε θυρίδες στα σκοτάδια", αλλά εμείς είμεθα της απολλώνιας σχολής, του φωτός και του Ηλίου και δε θα την ενστερνιστούμε.

Και κλείνω με ένα τελευταίο, Χειμωνά συνεπώς και συνεχώς, αυτό το σαββατοκύριακό έχει μόνο Χειμωνά, χρειάζομαι συγκέντρωση:
"Αυτές είναι οι οικογένειες των ανθρώπων. Ραγισματιές απ' όπου μπαίνουν οι άνθρωποι στον κόσμο. Παραφυλάν ύπουλα κι αθόρυβα γλυστράν προσέχοντας και μπαίνουν. Παίρνουν τη θέση πάντα καποιανού που δεν τον ξέρω όμως εγώ τον αγαπούσα", Οι Χτίστες.

Καλό σαββατοκύριακο!

ΚΙ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ...

του ταξιδιού των ηρώων της σαγράδα φαμίλια:



Περιμένω σχόλια...

ΜΙΚΡΑ ΤΑΞΙΔΙΑ

Καθ΄όσον είμαι άνθρωπος του κέντρου. Και την εβδομάδα που μας πέρασε βρέθηκα και στο βορρά και στο νότο της πόλης, στο βορρά δε μετά από χρόνια εκούσιας αποχής.

Ένα ενδιάμεσο ταξίδι: από αύριο ξεκινώ εαρινό εξάμηνο στην Αρχιτεκτονική. Πάτρα ξανά λοιπόν. Και μόνο ο προσδιορισμός "εαρινό" και ο περί τέχνης διάλογος προμηνύουν ένα ωραίο εξάμηνο, ένα ταξίδι που αδημονώ να κάνω.

Κι ένα άλλο μικρό ταξίδι: η συναυλία. Του James Blunt, το Σάββατο που μας πέρασε στο Τάε Κβον Ντο, που δεν είχα ξαναπάει και δεν το βρήκα κακό. Το James λοιπόν δεν τον εκτιμούσα ιδιαιτέρως στο Back to Bedlam, αλλά με το All the lost souls κάτι έγινε, κάτι ταίριαξε, κάπως ήμουν πέρυσι τέτοιον καιρό συγκεκριμένα και κόλλησα.

Με αυτό:

ONE OF THE BRIGHTEST STARS

One day your story will be told.
One of the lucky ones who's made his name.
One day they'll make you glorious,
Beneath the lights of your deserved fame.

And it all comes round.
Once in a lifetime like it always does.
Everybody loves you 'cause you've taken a chance,
Out on a dance to the moon, too soon.
And they'll say told you so.
We were the ones who saw you first of all.
We always knew that you were one of the brightest stars.

One day they'll tell you that you've changed,
Though they're the ones who seem to stop and stare.
One day you'll hope to make the grave,
Before the papers choose to send you there.
And it all comes round.
Once in a lifetime like it always does.
Nobody loves you 'cause you've taken a chance,
Out on a dance to the moon, too soon.
And they'll say told you so.
We were the ones who saw you first of all.
We always knew that you were one of the brightest stars.
And they'll say told you so.
We were the ones who saw you first of all.
We always knew that you were one of the brightest

Προσέξτε τους στίχους. Και ενόσω το ερμήνευε, αστεράκια φώτιζαν τη σκηνή, σαν τα φωσάκια του μπαρ του Μόρισον κάπως, και κάπως σαν μαγικά και όχι του κόσμου ετούτου. Εν πάση περιπτώσει, η συναυλία ήτο ταξίδι, κι εκεί που καθόμουν ήσυχα-ήσυχα ήρθε ευγενής κύριος από το madtv και το αποτέλεσμα;

Κάτι άλλο δεν έχω. Τραγούδι, το αρχετυπικό για μένα τραγούδι συναυλιών, κυρίως για το κομμάτι που "εγώ στα νιάτα μου ξημέρωνα Ελλάδα, Ευρώπη, Αμερική" για τις μέρες που τα νιάτα μου θα έχουν πλέον παρέλθει και θα αναπολώ..., Συναυλία, Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου, Μουσική: Νίκος Αντύπας, Εκτέλεση: Χάρις Αλεξίου, λάιβ στο Καλλιμάρμαρο, όπως του πρέπει.

ΜΟΝΑΧΟ ΙΙ

Το υποσχέθηκα, το καταθέτω.
Ναι, φοιτητές μου, οι εργασίες είναι έτοιμες, ομολογώ με υπερηφάνεια περισσή. Κι εγώ επέζησα.
αναφορά στην Αρουντάτι Ρόι, Ο θεός των μικρών πραγμάτων, αφιέρωση πριν καν ξεκινήσει η ιστορία: "στον...που, όπως κι εγώ, επέζησε". Έτσι, κι εγώ, όπως κι εσείς, επέζησα.
Back to Munich.
Μουσεία. Δεν το' χω να πάω σε έναν τόπο άνευ μουσείων, γιατί άνευ είναι χώρος κενός και όχι τόπος, θυμάστε φοιτητές μου, θυμόμαστε να λέτε. Και το Μόναχο το κυνηγούσα χρόνια, αλλά δεν είχε προκύψει, για τη Γλυπτοθήκη και τα τοπία που μου υποσχόταν τις ατέλειωτες ώρες μελέτης της κλασικής γλυπτικής, τότε, παλαιά, στη Φιλοσοφική.

Γλυπτοθήκη εστί Μουσείο του Μονάχου στο οποίο φυλάσσονται τα αετωματικά γλυπτά (ναι, και του δυτικού και του ανατολικού) του ναού της Αφαίας στην Αίγινα. Κι ενώ το ναό τον έχω δει, κι αν όχι, να πάτε στην Αίγινα, όχι για τα φυστίκια, για την Αφαία, κι αν το αντέχετε, ανεβείτε με τα πόδια όλη τη διαδρομή, γιατί θα σας αποκαλυφθεί ατόφια η ομορφιά του κόσμου κι αυτό δε συμβαίνει δα και κάθε μέρα.
Πήγα λοιπόν στη Γλυπτοθήκη, δες εικόνα στην αρχή της ανάρτησης. Αρχιτέκτων: ο Leo von Klenze, αποπεράτωση 1830, σκοπός να στεγάσει αυτά ακριβώς τα γλυπτά.
Βρέθηκα, στους δρόμους χιόνι, επισκέπτες ελάχιστοι έως κανείς, οι γνωστοί φοιτητές των Σχολών Καλών Τεχνών που πασχίζουν να αποδώσουν το τρισδιάστατο στη δεύτερη διάσταση, που πόσο τους θαύμαζα πάντα γι' αυτό. Βρέθηκα και ένιωσα χαρά, ατόφια χαρά, αναίτια χαρά, ευχή το τελευταίο που μου χαρίστηκε αρχές του έτους από φοιτήτριά μου και την ευχαριστώ.

Και ο Φαύνος Μπαρμπερίνι εκεί, μόνο που εγώ δεν το θυμόμουν και τον αντίκρυσα ξαφνικά. Δε σας τον παρουσιάζω, κυκλοφορεί ευρέως στο διαδίκτυο, αναζητήστε τον.

Απέναντι από τη Γλυπτοθήκη, Antikensammlungen, μουσείο αναλόγου ύφους και αισθητικής, με κοινό εισιτήριο, αν θες. Κυρίως αγγεία, λίγα προϊστορικά, μία νεολιθική στεατοπυγική κυρία και μία κυκλαδικού τύπου από την Αίγινα σε ασβεστόλιθο.
Και έκθεση αυτόν τον καιρό "Strong Women in Antiquity", αυτά είναι, τώρα τι κάνουμε;

Οι πινακοθήκες, Alte και Neue, η παλαιά και η καινή. Την παλαιά την προσπέρασα, ζητώ ταπεινά συγγνώμη, δεν προλάβαινα, αλήθεια, τη νέα πάλι επ' ουδενί. Δε θα αναφερθώ διεξοδικά στην υποδειγματική έκθεση των έργων, στη διακριτικότητα των φυλάκων που αφήνουν στην ησυχία της αλλόφρονα τινα ξένη να συγκινείται και να χαμογελά στους πίνακες λες και ξανανταμώνουν μετά από χρόνια χωρισμένοι. Θα αναφερθώ σε ένα έργo:

Ι lock the door upon myself, Fernard Knoppf,1891.

Μουσείο Αιγυπτιακής Τέχνης, δεν είναι δα και το Αιγυπτιακό Μουσείο, αλλά είναι αξιοπρεπές, στεγάζεται σε άλλο ένα υπέροχο κτήριο, και, εν πάση περιπτώσει, Αίγυπτος, θα επεκταθώ σε άλλη ανάρτηση, επιφυλάσσομαι.

Τέλος, το Μουσείο Μοντέρνας και Σύγχρονης Τέχνης και Αρχιτεκτονικής: ένα κτήριο, ένα καλειδοσκόπιο εικόνων και ερεθισμάτων. Άνοιξε τας θύρας το 2007, λες γι' αυτό να μη μου έμελλε να πάω παρά τώρα; Χμ...
Υπέροχο αρχιτεκτόνημα κατ' αρχάς και έκθεση αρχιτεκτονικής που με βρήκε σύμφωνη, δυστυχώς τελείωσε.

Και είχε και τον Καντίνσκυ, αλλά sold out φυσικά, με τεράστιες ουρές μπας και βρεθεί κανένα εισιτήριο, αλλά δεν αποτόλμησα. Λίγο λιγότερο Καντίνσκυ, δυστυχώς.

Τραγούδι am Fenster, City
Αντί βιβλίου, απόψε που "λυσσομανάει ο άνεμος, μα ο άνεμος δεν ξέρει", υπόψιν, στίχος αφών Κατσιμίχα "κι όμως βαθιά μέσα στη γη ο ήλιος του καλοκαιριού κοιμάται".

Η παρούσα ανάρτηση αφιερώνεται στις δύο συνταξιδιώτισσές μου και για μία και μόνη ανάρτηση και συγγραφείς του ιστολογίου για πολλούς λόγους και γιατί κατανοούν την ανάγκη του παρόντος ανθρώπου να είναι μόνη στα μουσεία.

Πότε θα επιστρέψει η άνοιξη; Ρωτώ. Ας μου απαντήσει κάποιος, παρακαλώ σας.

ΚΙ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ

Πριν αναρτήσω το Μόναχο ΙΙ, μουσεία και πως πέρασα τη μέρα μου στα μουσεία και στο δρόμο προς αυτά, εμβόλιμο ένα άλλο είδος ταξιδιού:

να γνωρίζεις ανθρώπους με αφορμή, αφορμή ένα βιβλίο, δικό σου ή άλλου, και η αφορμή να γίνεται αιτία, αιτία για εκλεκτικές συγγένειες, απ' αυτές που αναζητάς πάντοτε, απ' αυτές που δεν τυχαίνουν, πετυχαίνουν, φράση του συρμού, πλην εύστοχη.

Αφορμή η παρουσίαση, η επίσημη πρώτη του "Έστω μια φορά" της Πασχαλίας (Τραυλού)χτες το βραδάκι στον Ελευθερουδάκη, ναι, θα σας πάω κι εσάς, λεπτομέρειες προσεχώς.

Κι έγινε αιτία. Ευχαριστώ δημοσίως την Πασχαλία, ευχαριστώ δημοσίως τον Περικλή, την Κλημεντίνη και την Τέσυ.

Θα ξαναβρεθούμε. Έχουμε ήδη συναντηθεί στις αναγνώσεις μας.

Όπως είχα πει διά στόματος Δανάης το πάλαι ποτέ
"Κυρίες και Κύριοι, καλημέρα"

τραγούδι: Όταν μιαν άνοιξη

ποίηση: Μανόλης Αναγνωστάκης, μουσική: Μίκης Θεοδωράκης, εκτέλεση: Νένα Βενετσάνου, γιατί, ας το (παρα)δεχτούμε επιτέλους, ήρθε η άνοιξη!